[เถรี]

ทุกคนขยับนั่งในท่าที่สบายของตัวเอง ส่วนที่สำคัญที่สุดก็คือ เมื่อเรานั่งตัวตรงแล้ว ให้กำหนดความรู้สึกทั้งหมดอยู่ที่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า..กำหนดความรู้สึกไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก..กำหนดความรู้สึกทั้งหมดของเราไหลตามลมหายใจออกมา ถ้าจิตไปคิดถึงเรื่องอื่น รู้ตัวเมื่อไรก็ให้ดึงกลับมาอยู่ที่ลมหายใจเข้าออกนี้เท่านั้น

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ ๒ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๔ เมื่อเช้ามืดอาตมาได้นำหนังสือไปส่งมอบให้ท่านอาจารย์พระมหาณรงค์ศักดิ์ ฐิติญาโณ ที่วัดใหม่ยายแป้น เพราะว่าพระอาจารย์ท่านจัดงานสาธยายพระไตรปิฎกเฉลิมพระเกียรติ ในวโรกาสที่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี ทรงเจริญพระชนมายุ ๕๖ พรรษา

หากเรามาดูว่า สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารีนั้น ทรงเจริญพระชนมพรรษามาถึงป่านนี้แล้ว ถ้าเป็นคนทั่ว ๆ ไปก็อีก ๔ ปี จะเกษียณอายุราชการแล้ว

จากที่พวกเราได้เห็นพระองค์ท่าน ตั้งแต่ยังเป็นเจ้าหญิงพระองค์น้อย ๆ จนกระทั่งเติบโตขึ้นมา จบการศึกษา ทรงสนองงานของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เสด็จไปเหนือไปใต้ ทุ่มเทการงานทุกอย่างเพื่อความสุขของมหาชนทั่วทั้งประเทศ โดยที่ไม่ได้ดูแลใส่ใจพระองค์เองเลยแม้แต่น้อย

เราจะได้เห็นว่าในเรื่องของการแต่งองค์ทรงเครื่องของพระองค์ท่าน ก็แค่พอออกสังคมได้ ไม่ให้คนตำหนิว่าเอาได้เท่านั้น แต่ว่าไม่ได้ใส่ใจในความสวยความงามเช่นคนทั่วไป

การที่จะปล่อยวางในสภาพสังขารให้ได้อย่างพระองค์ท่าน ลองมาคิดดูว่าถ้าเป็นพวกเรา เราจะทำได้หรือไม่ ? เราอาจจะไม่เคยเห็นพระองค์ท่านทรงสมาธิ อย่างดีก็เห็นพระองค์ท่านเสด็จไปประกอบกองบุญกองกุศลตามวาระ แต่ว่าพระองค์ท่านทรงศีล ทรงสมาธิ ทรงปัญญาเป็นปกติ ถึงขนาดสามารถปล่อยวางสภาพร่างกายได้

จะทรุดโทรมอย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เป็นธรรมดาของร่างกายนี้ ไม่มีอะไรที่จะต้องขายหน้า ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวคนอื่นเขามาว่า สภาพร่างกายมีความแก่เป็นธรรมดา ก็ปล่อยให้แก่ไป เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาก็รักษาไปตามสภาพ จะหายก็หาย ถ้าไม่หายก็ช่างมัน

สิ่งที่สำคัญก็คือ หน้าที่การงานที่ทรงอยู่ตลอดเวลา เพื่อความสุขโดยรวมของประชาชนทั้งประเทศ