ทุกข์ทั้งหลายเกิดจากใจก่อนทั้งสิ้น
สมเด็จองค์ปฐม ทรงมีพระเมตตาตรัสสอนเรื่องนี้ไว้ดังนี้
๑. “ทุกข์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นมิใช่เกิดที่ภายนอก แต่เป็นการเกิดขึ้นที่ภายใน คือ
อารมณ์ของจิตของเรานั่นแหละที่ไปเกาะทุกข์ ถ้าปล่อยวางเสียอย่างเดียวจิตก็ไม่ทุกข์ ในเมื่อจิตของเราไม่มีทุกข์เสียอย่างเดียว ทุกข์ภายนอกจักสำคัญแค่ไหน ก็ไม่สามารถจักทำให้จิตของเราทุกข์ได้”
๒. “
แม้แต่ขันธโลกก็เป็นทุกข์ภายนอกนะเจ้า มันทุกข์ก็เรื่องของมัน ไม่ใช่เรื่องของเรา
ปล่อยมันไปลงกับตัวธรรมดา โลกนี้ทั้งโลกเต็มไปด้วยความทุกข์ แต่ถ้าจิตเราไม่เกาะทุกข์ของภายนอก เราก็ไม่ทุกข์ไปกับมันได้”
๓. “มาหา
ทุกข์ภายในตัวจริง ที่เราสมควรจักขจัดมันออกไปเสียจากจิตก็คือสังโยชน์ ๑๐ ตัวไหนที่คั่งค้างอยู่จงรีบขจัดให้มันออกไป เรื่องกิจภายนอกไม่สำคัญ เรื่องกิจภายในนี่ซิสำคัญกว่า”
๔. “
ตั้งใจระลึกถึงสังโยชน์ที่คั่งค้างเอาไว้ให้ดี ๆ เพราะเหตุอันที่จักพ้นทุกข์ได้จริง ๆ อยู่ที่ตรงนี้ คิดทบทวนคำตรัสนี้เอาไว้ให้ดี ๆ แล้วจิตของพวกเจ้าจักสงบได้ด้วยธรรมนี้เป็นระยะ ๆ จนในที่สุดจิตเป็นฌาน จักชินในความคิดนั้น แล้วจักเห็นความไม่เที่ยง คือ ทุกข์ภายนอกเป็นของน่าเบื่อหน่าย ไม่พึงสนใจ แล้วจักเห็นความไม่เที่ยงของอารมณ์ของจิตตนเอง น่าเบื่อหน่าย พึงสนใจที่จักตัดทิ้งไป”
๕. “ทำให้ได้ตามนี้วิปัสสนาญาณก็จักเกิดขึ้นได้
ให้ทำกันไปพิจารณาไป ก็สลับกันไปสลับกันมาทั้งสมถะและวิปัสสนาญาณ ในที่สุดอกาลิโกธรรมก็จักเกิดขึ้นแก่พวกเจ้าในระดับหนึ่ง จากจุดอ่อน ๆ แล้วจักเข้มขึ้นตามลำดับจนกระทั่งเป็นปรมัตถบารมี เมื่อถึงจุดนั้นพวกเจ้าก็จักหมดทุกข์ ถึงซึ่งพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ได้โดยไม่ยากเย็น”
ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่ม ๗
รวบรวมโดย พล.ต.ท. นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน
ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่
www.tangnipparn.com