[ลัก...ยิ้ม]

ความจริงแล้ว ถ้าเราสนใจศึกษารูปกายนี้แล้วจะพบว่า ในกายเรามีแต่สิ่งสกปรก มีผิวหนังห่อหุ้มความเหม็นเน่าเอาไว้ทั้งภายในและภายนอก รูปนั้นประกอบด้วยอวัยวะต่าง ๆ กระดูก เส้นเอ็น กล้ามเนื้อ มีน้ำหล่อเลี้ยงร่างกาย มีอากาศเข้าไปเผาผลาญอาหารให้เกิดความร้อน ที่เรียกว่า ธาตุ ๔ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม ทำให้ร่างกายดำรงอยู่และมีวิญญาณธาตุ (ธาตุตัวรู้สึก) *

ร่างกายจะเจริญด้วยอาหาร จากเด็กไปสู่ความเป็นหนุ่มเป็นสาว เข้าสู่วัยชรา ซึ่งรูปกายนั้นเต็มไปด้วยสิ่งหมักหมมเน่าเหม็น ภายนอกก็เน่าเหม็นด้วยเหงื่อไคลในที่อับเหม็นเน่า ภายในเต็มไปด้วยความสกปรกทั้งน้ำเหลือง น้ำหนอง อาหารที่เน่าบูด ทั้งเป็นที่อยู่ของสัตว์ตัวเล็กตัวใหญ่ หลายร้อยหลายพันชนิดเกาะกินของเน่าเหม็นภายในร่างกาย จนเกิดโรคร้ายทำลายรูปกายให้เสื่อมสูญ มันทำลายอย่างต่อเนื่องสุดท้ายก็แตกดับ

เราจะยังหลงอยู่หรือ ทำไมไม่ละวาง จิตเราติดยึดในสิ่งเน่าเหม็น เสียทรัพย์ไม่น้อยในการให้ความสำคัญต่อก้อนอสุภะที่ไม่น่ารื่นรมย์ มันอยู่กับเรา รับใช้เราอยู่ชั่วระยะอันสั้น ใช้รองรับอารมณ์ดีใจ เสียใจ โกรธ เกลียด รักชอบ สุข ทุกข์ อาฆาต พยาบาท อิจฉา ริษยา แก่งแย่ง ประทุษร้ายต่อกัน ทำความสำเร็จ ทำความผิดหวัง สับสนเวียนว่ายอยู่อย่างนี้ กระทำกรรมดี กระทำกรรมชั่ว

เราจะใช้รูปกายนี้ไปในทางใดเมื่อมีเวลาที่มันรับใช้เราอยู่ ? จะให้รับใช้กรรมชั่วสร้างความทุกข์ทรมาน หรือจะให้รับใช้เราแสวงหา ศึกษาค้นหาทางแห่งความสงบ ความสุข ลองทบทวน คิดดู นึกคิดให้ลึกซึ้ง

เมื่อเราเจ็บป่วยย่อมบอกเหตุแห่งการละจากไปของรูปกายนี้ ก่อนจากเราจะให้เขาทำอะไรอยู่ที่จิตเราคนเดียว จะเอาไว้เพื่อแสดงทุกข์อย่างนั้น หรือเอาไว้เพื่อแสดงผลของความสุข ต้องชั่งใจของเรา อะไรคือประโยชน์ อะไรคือโทษ ตัดสินใจเอาเอง จะใช้ร่างกายเพื่อให้จิตวิ่งเข้าหากามก็จะเดือดร้อนทุกข์ยากตลอด จะใช้เพื่อให้จิตวิ่งออกจากกามก็จะพบกับความสุข เราเดินได้ตามสิทธิในร่างกายของเรา

ดูเหมือนจะยากในการจะทำความเข้าใจ ทำให้จิตยอมรับ มันขวางกระแสโลก อย่าทำตัวเป็นปลาตายลอยตามน้ำ ปลาเป็นต้องว่ายทวนน้ำ เมื่อจะค้นหาความสุขต้องสวนกระแสโลก มันจะเหนื่อย ต้องสู้กับกระแสความต้องการของจิต เพื่อให้ได้ตามความปรารถนา เมื่อถูกขัดขวางมันจะต่อสู้ดิ้นรน ทุรนทุรายเรียกร้อง (กระแสโลกีย์)

คนเราเมื่อได้เกิดมามีตัวตน มีวิญญาณ เกิดมาแล้วรับทุกข์ทรมาน เกิดมาผจญกับความยุ่งยาก เกิดมารับความเศร้าหมอง เกิดมาอยู่กับความขัดแย้ง เกิดมาอยู่กับความวุ่นวาย เกิดมาอยู่กับการต่อสู้หาความสุขไม่ได้ทั้ง ๆ ที่ในชีวิตได้มีโอกาสแต่ไม่รับโอกาส ไม่ให้โอกาสกับตน จิตไม่รับ จิตไม่ยอม

ดูแล้วมันช่างโหดร้ายอำมหิตกับตนเองเหลือเกิน ที่เราสามารถออกจากความยุ่งยากในชีวิตได้ แต่ไม่ยอมออก น่าเศร้าเสียจริงที่เป็นเช่นนั้น ชีวิตต้องตกอยู่ในสภาพต้องเสื่อมสูญจากความสุขอันพึงมีพึงบังเกิดในชีวิต ขอจงเมตตากรุณาต่อตนเอง อย่าอำมหิตทำร้ายตนเอง จงมีหิริโอตตัปปะ อย่าใช้ก้อนอสุภะนี้ไปในทางที่ผิด ๆ นำแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้ตลอดเวลาจนตาย