[เถรี]

ประการที่สองที่อยากจะกล่าวถึงก็คือ โดยปกติทั่วไป เวลาไปธุระหรือไปงานอะไร พอเสร็จธุระแล้วอาตมาจะกลับเลย พยายามกลับวัดให้ทันทำวัตรค่ำ ต่อให้ไม่ทันเหลือทำวัตรค่ำอยู่ครึ่งเดียวก็จะโดดลงจากรถ ขึ้นไปทำวัตรก่อน

สมัยนั้นท่านอาจารย์สมพงษ์ยังเป็นเจ้าอาวาสวัดท่าขนุนอยู่ อาตมาได้รับคำสั่งให้ไปช่วยบูรณะวัดท่าขนุน อาตมาจึงอยู่ในฐานะลูกวัด แต่เป็นลูกวัดที่เป็นอาจารย์ของเจ้าอาวาสอีกทีหนึ่ง

แรก ๆ ท่านอาจารย์สมพงษ์เห็นอาตมาไปไหน ท่านก็ขอตามไปด้วย โดดขึ้นรถตามไปทันที ไปด้วยกันสักสองสามครั้ง พอครั้งที่สี่ท่านไม่ไปแล้ว เพราะเวลาท่านอาจารย์สมพงษ์ไปไหน ท่านจะแวะตลอด พูดง่าย ๆ ว่า ไม่หมดวันไม่กลับวัดหรอก ตะวันไม่ตกดินหาทางกลับวัดไม่เจอ..!

มานึกเปรียบเทียบกับตัวเองว่า ทำไมอาตมาเป็นอย่างนี้ไปได้ ไม่คิดที่จะไปแวะไปเที่ยว ไปสนุกกับใครบ้างเลย ถ้าไม่ใช่ธุระปะปังที่จำเป็นจริง ๆ เสร็จธุระเมื่อไรก็กลับทันที แล้วก็มานึกถึงพวกเราที่เพิ่งไปเที่ยวภูเก็ตกันมา ความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดกับตัวเองบ้างหรือไม่ ? แล้วสังเกตบ้างไหมว่า อะไรที่ยุ่งยากมากความของเราลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ หรือว่ามีแต่เพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ด้วยความมันในชีวิต ?

ที่กล่าวมาถึงตรงจุดนี้ จะเปรียบเทียบให้ฟังว่า การที่เราจะหลุดพ้นไปพระนิพพานได้ เราต้องจับจุดความเป็นพระโสดาบันให้ได้ก่อน เรายึดพระโสดาบันเป็นหัวหาด พระโสดาบันก็มีตั้ง ๓ ระดับ ก็คือ สัตตักขัตตุปรมะ ท่านจะเกิดระหว่างมนุษย์กับเทวดาหรือพรหม จากมนุษย์..ไปเป็นเทวดา ลงมาเป็นมนุษย์...ขึ้นไปเป็นเทวดา ลงมาเป็นมนุษย์..ไปเป็นเทวดา ทั้งหมด ๗ ครั้ง ครั้งสุดท้ายก็ไปพระนิพพานเลย

แล้วพระโสดาบันแบบโกลังโกละ เกิดระหว่างมนุษย์กับเทวดาหรือพรหม ๓ ครั้งเท่านั้น จากมนุษย์..ไปเป็นเทวดา ลงมาเป็นมนุษย์ แล้วจึงไปพระนิพพาน และเอกพีชี ยังอุตส่าห์ลงมาเกิดได้ ลงมาเป็นมนุษย์แล้วก็ไปพระนิพพานเลยทีเดียว

เห็นไหมว่า ในแต่ละระดับจิตของท่าน การแวะจะน้อยลงไปเรื่อย ๆ ที่แวะน้อยลงไปเรื่อย ๆ เพราะที่แวะสำหรับท่านหมดลงไปเรื่อย ๆ..!