[ลัก...ยิ้ม]

ฉลาดไม่เป็น เพราะชอบลืมปล่อยวางคำสอน


หลวงปู่ตื้อท่านเมตตามาสอนต่อ มีความสำคัญดังนี้

๑. “เมื่อไหร่เอ็งจะฉลาดเสียทีวะ ยิ่งสอนก็ยิ่งโง่นะนี่” (ก็ยอมรับตามนั้น) "เอ็งมันไม่ค่อยรู้จักคิดให้มันฉลาดนี่หว่า ฟังครูบาอาจารย์สอน แทนที่จะเอาไปคิดให้ฉลาดขึ้น จะได้มีปัญญารู้เท่าทันความเป็นจริง เอ็งก็เสือกปล่อยวางคำสอนเสียเกือบหมด นี่ถ้าปล่อยวางหมด จ้างให้ก็ไม่มีใครมาสอนเอ็งต่อ เฮ้อ.. ใช้ไม่ได้นะ อารมณ์ปล่อยวางคำสอนนี่”

๒. “ต้องพยายามจำเข้าไว้ อย่าปล่อยให้มันรั่วไหลสิวะ ทีความทุกข์ที่ครูบาอาจารย์สอนให้ปล่อยวาง ดันทุรังกอดมันเอาไว้เสียแน่น จำทุกข์เอาไว้เสียแม่นด้วย อย่างนี้สิมันเป็นศิษย์นอกครู ใช้ไม่ได้” (ก็ยอมรับตามที่ท่านว่า แต่เกิดปวดท้องขี้ขึ้นในขณะนั้น ก็วิ่งเข้าส้วม)

๓. ท่านก็ถามต่อ ทั้ง ๆ ที่อยู่ในส้วม “ปวดท้องขี้ ทุกข์ไหม (ตอบ ทุกข์ค่ะ) แล้วมันทนไหวไหม ถ้าไม่ถ่าย (ตอบ ทนไม่ไหวค่ะ) ถ่ายทิ้งแล้วเป็นอย่างไร (ตอบ โล่งไปค่ะ) แล้วหายทุกข์ไหม (ตอบ หายค่ะ)”

๔. “ไอ้ทุกข์ใจมันก็เหมือนกัน มัวแต่อัดอั้นเข้าไว้ ไม่ปล่อยวาง ไม่ถ่ายทิ้งไป มันก็ทุกข์ เอ็งก็จำเอาไว้สิ เหมือนปวดท้องขี้นี่แหละ อย่าอัดอั้นมันเอาไว้ ถ่ายทุกข์ทิ้งไป จะได้โล่งใจ” (ก็คิดว่ามันโล่งแค่ชั่วคราว ประเดี๋ยวมันก็อดคิดไม่ได้ ทุกข์ก็เข้ามาเกาะใจอีก)