[โอรส]

ถาม : หน้าที่ในที่นี้ อะไรคือขอบเขตหน้าที่ของเรา ที่เราคิดว่าไม่อกตัญญู และเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เช่นว่าเราจะอกตัญญูเกินไปไหม ? ที่ทิ้งพ่อ แล้วพ่อจะคิดอย่างไร ?
ตอบ : ถ้าหากว่าสงเคราะห์ได้ ก็ให้การสงเคราะห์ ถ้ายังสงเคราะห์ไม่ได้ ก็ปล่อยวางไว้ แต่ให้ตั้งจิตหวังไว้ว่า ถ้ามีโอกาสเราจะสงเคราะห์ท่านอีก

ถาม : แล้วเวลาพ่อว่ากล่าวพระอริยะ ทำให้เราโกรธ จะทำอย่างไรไม่ให้เราโกรธ ?
ตอบ : แล้วจะไปโกรธทำไมล่ะ ?

ถาม : กลัวเขาจะลงนรกค่ะ ?
ตอบ : เห็นพ่อลงแล้วเราก็โดดตาม..! ใช่ไหม ? แหม..ที่โกรธของเรานั่น เท่ากับเราโดดตามไปด้วยแล้ว

ถาม : ให้เฉย ๆ หรือคะ ?
ตอบ : วางอุเบกขา ถือว่ากรรมของเขา

"กัมมัง สัตเต วิภัชชะติ" กรรมย่อมเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ ใครทำใครได้

ถ้าเราจะสงเคราะห์ เพื่อให้พ่อได้รู้ ได้เข้าใจว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เป็นอย่างไร นาน ๆ ก็แหย่ไปหน่อย ถ้าเห็นว่าท่านยังรับไม่ไหว เราก็ถอยกลับมาก่อน ว่าไปเรื่อยจนกว่าท่านจะทำได้


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนกุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๔๔