[เถรี]

การธุดงค์มีแต่ความลำบาก แต่ความลำบากนั้นแล จะเสริมสมรรถนะให้แก่เรา ถ้าเราเคยลำบากขนาดนั้น ต่อไปเจอในส่วนที่ลำบากไม่ถึงอย่างคราวก่อน เราจะรู้สึกว่าสบาย

คนกรุงเทพฯ ก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเด็กบ้านนอก แต่พออยู่กรุงเทพฯ ไปนาน ๆ ความสบายเริ่มเกาะ ทำให้เสื่อมสมรรถภาพไปเลย เดินไกลหน่อยก็หอบจนลิ้นห้อย

ตอนที่ท่านก้องจะออกธุดงค์ครั้งแรก อาตมาให้ท่านก้องซ้อมเดินอยู่ทุกวันเป็นเวลา ๑ อาทิตย์เต็ม ๆ ถ้าในสายตาคนอื่นคือ "มันบ้า..!"

วันแรกที่ให้ไปซ้อมเดิน ท่านก้องเดินไป ๑๖ กิโลเมตร ในเมื่อเดินไป ๑๖ กิโลเมตร ก็แปลว่าต้องเดินกลับอีก ๑๖ กิโลเมตร วันนั้นเท้าของท่านก้องพองหมด

อาตมาเห็นจึงบอกว่า "รุ่งขึ้นเอ็งคลานแน่ ทำไมทะลึ่งไปเดินอย่างนั้น" เขาถามว่ามีวิธีแก้ไหม ? อาตมาบอกว่า "มี..พรุ่งนี้ไปเดินให้เท่าเดิม อย่างน้อย ๆ ให้ได้ ๓ - ๔ วันติดกัน จะได้อยู่ตัว แต่ถ้าพรุ่งนี้คุณพัก คุณจะต้องนอนยาวไปอีก ๒ - ๓ วันเป็นอย่างน้อย ถึงจะลุกได้"

สรุปว่าเขาบ้าพอ รุ่งขึ้นเขาก็ไปเดินซ้ำมาอีก ๓๒ กิโลเมตร กลับมาถึง..พลาสเตอร์ยากล่องหนึ่ง ๑๐๐ แผ่นของอาตมาเกือบหมดกล่อง..!

หลังจากที่ซ้อมไป ๑ อาทิตย์ ก็ส่งท่านก้องไปบ้านกะเหรี่ยงตะเพินคี่ ให้ไปซ้อมกับท่านโมเช่อีก ๑๐ วัน แล้วอาตมาค่อยตามไปพาท่านเดินป่าทีหลัง ท่านก้องจึงได้เดินทัน ถ้าไม่ซ้อมไว้ก่อนแล้ว เริ่มเดินครั้งแรกเลย รับรองได้ว่าโดนทิ้งไกลลิบ..!