๖. “บุคคลผู้ใดเห็นธรรม จึงมีการเห็นพระพุทธเจ้า ยิ่งหลังจากตถาคตปรินิพพานไปแล้ว ก็ยิ่งทราบชัดว่าร่างกายนั้นมิใช่พระพุทธเจ้า
พระพุทธเจ้าก็คือจิตที่เข้าถึงพระธรรม ข้อนี้อุปมาฉันใด
ร่างกายของท่านสัมพเกษีก็ฉันนั้น จิตของท่านต่างหากที่เป็นพระอรหันต์ เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าจักมาหลงอยู่ในร่างกายเพื่อประโยชน์อันใด เพราะมีร่างกายจึงมีการพลัดพรากจากของรักของชอบใจ ใช่หรือไม่?
(ก็รับว่า ใช่) แล้วท่านสัมพเกษี ใช่ร่างกายหรือไม่?
(ตอบว่า ย่อมไม่ใช่) แล้วร่างกายนั้นใช่ท่านสัมพเกษีหรือไม่
(ตอบว่า ย่อมไม่ใช่) ท่านสัมพเกษีคือ จิตไม่ใช่ร่างกาย ตถาคตก็เช่นกัน พระพุทธเจ้าคือจิต ไม่ใช่ร่างกาย เจ้าเองก็เช่นกัน ใช่ร่างกายหรือจิต (ตอบว่า ใช่จิต)”
๗.
“จิตนั้นย่อมไม่เกิดไม่ตาย ถ้าหากปฏิบัติพระธรรมโดยตั้งใจให้เข้าถึงโลกุตรวิมุติ จิตเจ้านั้นย่อมสัมผัสได้กับจิตของตถาคต หรือจิตของท่านสัมพเกษี และเมื่อร่างกายที่เจ้าอาศัยอยู่ถึง กาลัง กัตวา (ตาย) จิตของเจ้าที่เต็มไปด้วยพระธรรมวินัยนั้น ก็จักมารวมกันที่พระนิพพาน ดินแดนอมตะแห่งนี้ ได้อยู่ร่วมกันกับพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระอรหันต์ทุก ๆ องค์ รวมทั้งท่านสัมพเกษีด้วย ความพลัดพรากจากกันจักไม่มีอีก ความโศกเศร้าเสียใจจักไม่มีอีก”
๘. “ที่ตถาคตตรัสมาทั้งหมด
ขอให้เจ้าใคร่ครวญด้วยปัญญาเถิด มิใช่ตรัสเพื่อให้เชื่อ แต่ตรัสเพื่อเจ้าจักได้เกิดความเห็นชอบด้วยปัญญา การหลงเกาะติดอยู่กับร่างกาย ไม่ว่าของตนเองก็ดี ของบุคคลอื่นก็ดี ของสัตว์ก็ดี ล้วนแล้วแต่นำมาซึ่งความทุกข์ อันมีชาติปิทุกขา มรณัมปิทุกขัง โสกะ ปริเทวะ ทุกขโทมนัส อุปายาส เป็นต้น อารมณ์เหล่านี้จักทำให้จิตของเจ้าเศร้าหมอง ทำปัญญาให้ถอยหลัง และมีอบายภูมิเป็นที่ไป หรือไม่ก็จักต้องกลับมาวนเวียนเกิดเป็นมนุษย์อีก ๓ ชาติ ๗ ชาติ จักมีประโยชน์อันใด แค่ชาตินี้ชาติเดียวยังรู้ทุกข์ไม่พออีกหรือ”
(รับว่า ทุกข์พอแล้ว)
๙.
“เมื่อรู้ว่าทุกข์ ก็จงวางภาระขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้เสีย หันมาตั้งใจปฏิบัติในพระธรรม เพื่อยังจิตให้เข้าถึงพระนิพพานได้ในชาติปัจจุบัน จดจำไว้เสมอ พระพุทธเจ้าก็คือจิต ท่านสัมพเกษีก็คือจิต เจ้าเองก็คือจิต ยังจะติดร่างกายเพื่อประโยชน์อันใด
ให้เร่งรีบทำจิตตามพระธรรมคำสั่งสอนบริสุทธิ์ถึงที่สุดเมื่อไหร่ จิตที่วิมุติของเจ้านั้นจักได้พบพระพุทธเจ้าและท่านสัมพเกษีอย่างถาวรเมื่อนั้น คำว่าพลัดพรากจากกัน จักไม่มีอีก ถ้าหากมัวแต่หลงผิดติดร่างกาย ทำอารมณ์จิตให้เศร้าหมอง อีกนานนักหนากว่าจักได้พบกันอีก ขอให้คิดดูให้ดี ๆ”
ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่ม ๖
รวบรวมโดย พล.ต.ท. นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน
ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่
www.tangnipparn.com