[ลัก...ยิ้ม]

เมื่อสวดพระพุทธมนต์ เจริญกรรมฐาน นั่งสนทนาธรรมพร้อมดื่มกาแฟที่ได้เตรียมไป ดึกพอสมควรก็ต้องพักผ่อนเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ได้เตือนทุกคนถ้าเกิดอะไรขึ้น ห้ามออกจากกลดและวงที่ขีดไว้โดยเด็ดขาด ให้จำเอาไว้

ขณะที่ทุกคนนอนกันอยู่นั้น ข้าพเจ้ากำลังเจริญกรรมฐาน คาดว่าประมาณตี ๒ มีเหตุการณ์เห็นมีคนจะเดินเข้ามาในบริเวณที่ปักกลด แต่พอถึงเส้นที่ขีดเอาไว้ ก็ถอยออกไปนั่งบริเวณโขดหิน เป็นผู้หญิงสาวสวยมาก กำลังเรียกพวกเราคนหนึ่งให้ตื่น และเรียกให้ออกไปนอกวงกลม ให้ออกไปหาเธอคนนั้นเหมือนถูกสะกดจิตกำลังจะออกจากกลด ข้าพเจ้าจึงร้องบอกว่า “อย่าออกไป” ทุกคนได้ยินเสียงเลยตื่นกันหมด ผู้หญิงคนนั้นจึงหายไป

ต่อมามีลมพัดกรรโชกมาอย่างแรง *จนกลดและข้าวของปลิวว่อนไปหมด* ทุกคนเริ่มตกใจ ข้าพเจ้าจึงบอกว่า “ให้นั่งอยู่กับที่ คุมสติไว้อย่าตกใจ” ทุกคนจึงสงบนิ่งก่อนจะตกแต่งกลดกันใหม่ เมื่อลมสงบแล้วทุกคนพากันนอนและไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก มานั่งคิดอยู่ในใจ นี่แค่คืนแรกโดนขนาดนี้ แล้วคืนต่อไปจะมีอะไรไม่รู้ !!!

ความกลัวนั้นไม่มี เคยถูกฝึกมาแล้วให้ระงับความกลัว เมื่อไม่กลัวก็ไม่มีอะไร ตอนเช้าทำวัตรสวดมนต์ กินอาหารเช้าเรียบร้อย ผู้ร่วมปฏิบัติก็เตรียมตัวไปเอาน้ำ ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางคืนอีก ทุกคนเงียบหมด (หลังจากกลับจากไปเอาน้ำจึงมาพูดเรื่องนี้กัน)

เมื่อทุกคนไต่หน้าผาลงไปแล้ว เหลือแต่ข้าพเจ้าคนเดียว ได้นั่งปฏิบัติจนจิตสงบเกิดดวงธรรม ได้พิจารณาตนเองว่า “เราอย่ารู้อารมณ์ของเราว่า มีเพียงอารมณ์เดียว เราต้องรู้เห็นอารมณ์หลากหลายที่เกิดขึ้นในดวงจิตของเรา อย่างอารมณ์กังวล อารมณ์กลัว อารมณ์คิดคำนึง อารมณ์ห่วง อารมณ์สงบ อารมณ์โกรธ อารมณ์ใคร่และอารมณ์ชั่วอีกมากมาย ในแต่ละวินาทีเข้าสู่จิตของเราตลอดเวลาจนไม่มีเวลาว่างเว้น ถ้าไม่รู้จักวิธีระงับกำกับอารมณ์เหล่านั้นให้ได้ หากปล่อยให้มันเจริญในจิต ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ให้เกิดทุกข์ สุข รุ่มร้อน ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรกับการตามรู้อารมณ์นั้น รู้แล้วยังมีโทษอยู่ตามสภาพอารมณ์ที่เกิดในจิต”

ร้ายก็ปล่อยให้ร้าย จิตยังเศร้าหมองอยู่เช่นนั้น เกิดกี่ครั้งก็เป็นเช่นนั้น อารมณ์สนุกสนานก็ปล่อยให้เพลิดเพลินจนสุดโต่ง ไม่สามารถจะระงับบังคับได้ เรามีสถานภาพที่ดีกว่าสัตว์ทั้งหลาย มีจิตวิญญาณที่ละเอียดประณีต มีกลไกในการบังคับที่ดีคือสติ แล้วทำไมไม่รู้จักนำมาใช้ มันก็ไร้คุณค่า ไร้ประโยชน์