[ลัก...ยิ้ม]

อยากบอกใครก็บอกไม่ได้ น่าคิดนะ แม้พระจะหมดสภาพแล้วตามพระวินัย แต่ไปตำหนิเข้าแม้จะไม่ได้เปล่งวาจาก็ตาม ก็ปรากฏผลกรรมตอบสนองทั้ง ๆ ที่ตัวไม่ได้ทำ เพียงไปยุ่งเรื่องคนอื่น ไปแบ่งกรรมเขามา ถ้าหากอยู่เฉย ๆ กรรมนั้นก็เป็นของผู้กระทำแต่ผู้เดียว นับเป็นอุทาหรณ์เตือนใจว่าอย่าตำหนิพระภิกษุสงฆ์ หากเราไม่ชอบก็เฉยเสีย ไม่ใช่เรื่องของเรา

“นี่แหละที่ว่า เรามาแล้วจะไปไหน” อยู่ที่กรรมที่เราได้กระทำเป็นเครื่องกำหนด เป็นผู้พิพากษา เราจะไปภูมิภพใดก็สุดแต่กรรมของบุคคลนั้น เมื่อได้กรวดน้ำให้ สภาพร่างกายของวิญญาณนั้นกลับสู่สภาพเดิม ใบหน้าก็เป็นใบหน้าเดิมตอนเป็นมนุษย์

วิญญาณอีกตนหนึ่ง น่าเวทนายิ่งกว่าดวงแรกเสียอีก มีรูปร่างเหมือนคนเราแต่บนศีรษะมีไฟลุกโชนอยู่ ร้องด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส นั่งคุกเข่าร้องขอความช่วยเหลือ ปากก็ร้องบอกตลอดเวลา "เจ็บปวดเหลือเกิน ร้อนเหลือเกิน ช่วยด้วยเถิดพระคุณเจ้า ช่วยด้วยเถิด มันเจ็บเวทนาเหลือเกิน เมตตาเถิดพระคุณเจ้า ช่วยสงเคราะห์ด้วย"

ข้าพเจ้าจึงบอกให้ดวงวิญญาณดวงอื่น ๆ หลบไปก่อน เมื่อเข้ามาอยู่ตรงหน้าได้ถามชื่อสกุล บ้านเลขที่ ตำบลในตอนที่มีชีวิตอยู่ วิญญาณนั้นได้บอกชื่อ สกุล บ้านเลขที่และตำบลที่อยู่ เขาบอกบ้านอยู่คลองหนวน ได้เสียชีวิตมาแล้วร้อยกว่าปี ต้องทนทุกข์ทรมานมานาน