มีใครเคยวิเคราะห์บ้างไหมว่า หลายต่อหลายคนที่เป็นนักปฏิบัติธรรม รู้อยู่ว่าการมีครอบครัวมีแต่ความทุกข์แต่ก็ยังมี เป็นเพราะสาเหตุอะไร ?
ตอนนี้เพื่อนรุ่นน้องอายุ ๔๖ กำลังจะแต่งงานหลังออกพรรษานี้ คิดดูว่าเขาเข้าวัดมาทั้งชีวิต ท้ายสุดเขาก็แต่งงานตอนแก่ เหตุผลที่เขาให้ก็คือ
ห้ามใจตัวเองไม่ได้ พยายามตัดใจแล้วตัดไม่ได้ ตัวนี้เป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดเลย ก็คือไม่สามารถที่จะสู้กิเลสไหว..!
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าข้างหน้าอาจจะเป็นนรก แต่ก็กระโดดลงไปแต่โดยดี ช่างมีความกล้าหาญเหลือเกิน..! เอาความกล้ามาเปลี่ยนในการปฏิบัติธรรมหน่อยเดียว จะได้ดีอีกเยอะเลย ในเมื่อกล้าที่จะสู้ก็ต้องกล้าที่จะหนีสิ..!
เยื่อใยความผูกพันนั้นมีทั้งกรรมเก่าที่มาด้วย และการที่กำลังใจเราไม่เข้มแข็งพอ ยอมอ่อนให้กับกิเลส ในเมื่อสองอย่างรวมกันขึ้นมา ถ้ากำลังเขาสูงกว่าเราก็เสร็จกิเลส
เพื่อนเขาให้เหตุผลอยู่อย่างหนึ่ง ฟังแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน เขาบอกว่าเพื่อนอีกคนแต่งงานตั้งแต่อายุ ๑๘ ก็เป็นอันว่าตกนรกมายาวนาน เขาเองแต่งตอนอายุ ๔๖ ตกนรกอย่างไรก็ไม่นานเท่าเพื่อนคนนั้นหรอก เป็นเหตุผลที่เข้าข้างตัวเองมากเลย แต่ก็ฟังได้แบบข้าง ๆ คู ๆ
ก็เลยมีแต่คนสงสัยว่า ในเมื่อเขาโทรมา ทำไมอาตมาไม่ห้าม? นั่นเขามีคำตอบอยู่แล้ว เขาตัดสินใจไปแล้ว ห้ามไปจะมีประโยชน์อะไร ?
บางทีก็มานั่งสังเวชใจตัวเอง เหมือนกับเห็นคนเดินลงเหว แล้วเราทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยืนมอง ต้องเอา
มัทธนพาธาให้ไปอ่านหลาย ๆ รอบ เขาว่า
ความรักเหมือนโรคา......บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล.....................อุปสรรคะใดใด
ความรักเหมือนโคถึก...........กำลังคึกผิว์ขังไว้
ย่อมโลดจากคอกไป...........บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง
ถึงหากจะผูกไว้..................ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง...............บ่หวนคิดถึงเจ็บกาย