เพราะหลวงปู่ออกบวชเมื่ออายุมากแล้ว จึงเร่งทำความเพียรมาก แต่แม้เวลาผ่านไปถึง ๑๐ ปี กลับพบว่าไม่ค่อยก้าวหน้าในด้านมรรคผล อันเนื่องจากท่านปรารถนาพุทธภูมิอยู่โดยไม่รู้ตัว กระทั่งมีครูบาอาจารย์ผู้เป็นลูกศิษย์หลวงปู่มั่นท่านหนึ่งสะกิดให้ จึงได้ระลึกรู้แล้วลาจากความปรารถนาที่จะนำรื้อถ่ายสรรพสัตว์ออกจากห้วงวัฏฏสงสารนั้นเสีย ก่อนที่จะลาพุทธภูมิ ขณะที่หลวงปู่ปฏิบัติธรรมจะมีความสว่างที่สามารถเห็นได้ด้วยตาเนื้อ แม้เป็นเวลาเดือนมืด พระ-เณรชอบไปแอบดูความอัศจรรย์นี้ ครั้นลาแล้วความสว่างนี้ก็หายไป เข้าใจว่าเป็นการสงเคราะห์จากภูมิละเอียดที่ต้องการสร้างบารมีกับพระโพธิสัตว์
|