[โอรส]

ถาม : เวลาผมนั่งสมาธินะครับ ผมก็จะรู้สึกว่า พอได้ถึงจุดหนึ่ง เราก็จะคิดตามถึงอีกจุดหนึ่ง เหมือนกับรบกันอยู่อย่างนี้แล้วตามกันทันตลอด แล้วบางครั้งเหมือนกับหลอกตัวเองว่า เอ๊ะ..เราเก่งแล้ว เราตามทันตรงนี้แล้ว แล้วอีกครั้งก็ เอ๊ะ..คิดผิดอีกแล้ว คิดว่าเก่งถึงได้มาตามทันอย่างนี้ แล้วก็วิ่งไปวิ่งมาอย่างนี้ จะก้าวหน้าไหมครับ ?
ตอบ : ตรงจุดนี้จะเป็นจุดที่สนุกที่สุดของการปฏิบัติ เพราะจะต้องลุ้นว่า แต้มต่อไป เขาหรือเราจะได้

ถ้าเราปักใจมั่นอยู่ตรงอารมณ์นั้น ในระหว่างที่สติกับปัญญากำลังต่อต้านอำนาจกิเลส จะสนุกยิ่งกว่าดูหนังดูละครอีก

ให้สังเกตว่า พอปฏิบัติถึงตรงจุดนั้น ส่วนใหญ่จะไม่อยากพูดกับใคร มักหลีกไปอยู่ตัวคนเดียว กลัวว่าพอเปลี่ยนความสนใจไปทางอื่นแล้ว กิเลสจะชนะ จึงต้องทำต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ

ก็เหมือนกับหลวงตาบัว ท่านบอกมัวแต่สนใจอยู่ข้างใน ข้างนอกก็เลยเลยเดินชนต้นไม้โครมเข้าให้ แต่ก็จะเอาความสนใจไปข้างนอกก็ไม่ได้ เพราะว่าข้างในกำลังฟัดติดพันกันมั่วอยู่ ก็ต้องสนใจข้างในต่อไป แล้วก็เดินชนเข้าให้อีกโครมหนึ่ง ...(หัวเราะ)...

ถาม : แล้วผมก็คิดต่อด้วยว่า การที่ผมเล่าให้ฟัง ก็เหมือนกับจะอวดตัวว่า แน่หน่อย ๆ ด้วยเหมือนกัน เฮ้ย..อยากที่จะเล่า ก็เป็นกิเลสอีกแล้ว ...?
ตอบ : ...เสียท่าเขาอีกแล้ว...

ถาม : อ๋อ ...(หัวเราะ)...?
ตอบ : คือสิ่งที่เขาจะพยายามชักเรา พอเขาชักเรา เราคลายความสนใจ คือเราแบ่งกำลังไปส่วนอื่น กำลังที่จะสู้กับเขาก็ไม่ทัน ฝีมือเขาเยอะ ลูกเล่นเขาเยอะ

ถาม : แต่นี่เป็นครั้งแรกนะครับที่ผมรู้สึกว่าสนุก..มันมาก..?
ตอบ : พอทำถึงตรงนี้จะรู้สึกสนุกมากทุกคน แรก ๆ เราจะแพ้เขาตลอด หลังจากนั้นเริ่มมีชนะบ้าง ตอนที่แพ้กับชนะก้ำกึ่งกันเป็นตอนที่มันที่สุด สนุกที่สุด


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๔๔