[ลัก...ยิ้ม]

ท่านบอกว่า “นี่คือเหตุผลที่ให้ขึ้นมา ให้เอาชนะใจตนเอง อย่าคิดว่าเราเก่ง คนเก่งกว่าเรามีอีกมากนัก อย่าทรนงตน รู้จักคิด คนอื่นขึ้นได้เราต้องขึ้นได้ คนอื่นปฏิบัติได้ เราต้องปฏิบัติได้ การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกับการเดินขึ้นเขา ทั้งเหนื่อยยากลำบากต้องต่อสู้กับตนเอง และสภาพแวดล้อม ค่อย ๆ เดิน ค่อย ๆ ปฏิบัติก็จะถึงจุดมุ่งหมายได้ อย่าอ่อนแอ อย่าท้อ อย่าเลิกกลางคัน แค่นี้ก็จะพบหนทางแห่งความสำเร็จ แล้วเดินต่อไปความสำเร็จก็จะรอเราอยู่ รอทุกคนที่ไปถึง เหมือนยอดเขาวงพระจันทร์ รอการขึ้นไปของผู้กล้า ใครขึ้นไปถึงก็จะพบกับทุกสิ่งทุกอย่างบนนั้นเหมือนกัน เห็นเหมือนกัน อยู่ในสภาพแวดล้อมเดียวกัน สภาพอากาศอย่างเดียวกัน เดินขึ้นเหนื่อยเหมือนกัน ต่างพักเป็นระยะ ๆ เช่นเดียวกัน แต่บางคนขึ้นไปไม่ถึง บางคนไม่เคยขึ้นไป ย่อมไม่รู้เห็นยอดเขาวงพระจันทร์ คนขึ้นถึงย่อมเหนื่อยมากกว่าคนขึ้นไม่ถึง หรือคนที่ไม่ได้ขึ้นย่อมไม่เหนื่อย

นักปฏิบัติเจริญกรรมฐาน ปฏิบัติธรรมเจริญภาวนา ย่อมต้องต่อสู้กับตนเอง ต่อสู้ทั้งภายนอกคือ ร่างกายที่ต้องต่อสู้กับความเมื่อยล้า เจ็บปวดร่างกาย ทั้งต้องอดตาหลับขับตานอน ยามนอนต้องนั่ง ต้องเดิน ต้องยืน ต้องทนความง่วง อาหารการกินน้อยหรือไม่มีกิน แทนที่ต้องนอนอยู่บ้านอันแสนสุข ต้องหลับนอนกลางดินกินกลางทราย ต่อสู้กับสัตว์เล็กสัตว์น้อย รูปกายเจ็บไข้ได้ป่วย

การต่อสู้ภายในคือ การต่อสู้กับจิตภายในของตนเอง สู้กับความว้าวุ่นของจิต การขับเคี่ยวกับความรุ่มร้อน ฟุ้งซ่าน ถดถอย ท้อแท้ ยุ่งยาก เกียจคร้าน ความอยากสบาย อยากได้แต่ลาภ ยศ สรรเสริญ จิตตกอยู่ในกาม จิตต้องตกอยู่ในอำนาจของกามเข้าครอบงำ มีความปรารถนาในโลกธรรม กินอยู่กับกาม ทุกข์ก็ทน สุขก็หลงใหล ชีวิตสับสนวุ่นวาย

แต่สัตว์โลกยังต้องการจะครองชีวิตร่วมกับมันตลอดเวลา จนถอนตัวไม่ขึ้น จึงเดือดร้อนกันทั่ว แสวงหาอำนาจกัน สร้างความเดือดร้อนกันทั่ว ทั้งอำนาจจากยศถาบรรดาศักดิ์ ในหน้าที่ราชการมีอำนาจครอบครองโลกที่เป็นกันอยู่"