รอจนหลับไปตื่นใหญ่ มีหนุ่มลาวคนหนึ่งชื่อ อ่องโม มาเรียก บอกว่าพี่ชายของทิดจิตรไปไม่ได้แล้ว เพราะคนที่รอยังไม่มา ให้อาตมาไปกับรถของเขา ดูนาฬิกาเห็นเวลาปาเข้าไปเก้าโมงกว่า เสียเวลาไปเปล่า ๆ สามชั่วโมง..!
ตกลงลาขาดตัดกุดกันแค่นี้ อาตมาจะบินเดี่ยวกลับเมืองไทยเอง นัดเจอกันวันที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๑ วันยกฉัตรพระเจดีย์วัดท่าขนุน ท่านนาวิน ท่านพร เจ้าโต แยกกลับไปหนองบัว หอบข้าวของพะรุงพะรังพอ ๆ กับอาตมาเลย...
วัดสวยกลางทุ่งเมืองมุด่ง ไม่มีโอกาสแวะเข้าไปไหว้พระ
นายวิน ซิ่งรถซึ่งเก่าพอ ๆ กับทุกคันที่พบมา พาอาตมาไปฉันเพลที่ตันบวยเซียท ทั้งที่ยังไม่สิบโมงดี ถ้าไม่ฉันตอนนี้ก็ไม่ต้องฉัน เนื่องจากกลางทางไม่มีร้านอาหาร แล้วแวะแจ้งคิวรถกับขออนุญาตออกไปด่านพระเจดีย์สามองค์...
เจ้าหน้าที่ทหารขอบัตรทุกคนไปลงรายละเอียด และเรียกตัวคนที่สงสัยลงไปสอบถามด้วยตนเองอีกต่างหาก ทำไมมันหลงลืมอาตมาไปได้ชนิดเด็ดขาดก็ไม่รู้..? ได้แต่กราบขอบพระคุณหลวงปู่อยู่ในใจ ท่านช่วยได้ขนาดนี้ ถึงไหนถึงกันซิน่า..!
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 10-07-2010 เมื่อ 14:30
|