มีเรื่องแปลกอย่างหนึ่งก็คือ ถ้าหากเราดูสภาพเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม เราจะเห็นว่าสารพัดความทุกข์ประเดประดังเข้ามารอบข้าง
สำหรับนักปฏิบัติธรรมแล้ว นี่เป็นโอกาสทองที่ดีที่สุด ที่เราจะได้พิจารณาให้เห็นอย่างชัดเจน แต่ที่อยากพูดก็คือว่า ทำไมพวกเราปล่อยให้โอกาสนี้ข้ามไปเฉย ๆ แล้วอีกนานเท่าไรเราถึงมีโอกาสอย่างนี้อีก ? เรียกว่า ไม่รู้จักพลิกวิกฤตเป็นโอกาส ปล่อยให้วิกฤตยังคงเป็นวิกฤตอยู่ตามเดิม
ความทุกข์ที่เห็นได้ชัดเจนขึ้น บีบคั้นมารอบข้าง ใครซึ่งที่ทำงานโดนไฟไหม้จะยิ่งรู้ชัด งานไม่มีทำ..ไม่รู้จะมีกินหรือเปล่า? ลำพังตัวเองยังไม่เท่าไร ถ้ามีครอบครัว ไหนจะลูก ไหนจะเมีย ไหนจะผัว ความทุกข์ประดังเข้ามาหนักยิ่งกว่าเดิม แต่เรากลับไม่ฉวยโอกาสนี้ในการพิจารณา จะว่าไปแล้วก็เกิดจากสติ สมาธิ ปัญญายังไม่ถึง ไม่เพียงพอที่จะมองเห็น เมื่อรู้แล้วให้ลองแบกโลกดูสักที ถ้าแบกไหวก็สบายไปเลย
มีฝรั่งเขาสงสัยว่าพระพุทธเจ้าสอนแต่เรื่องความทุกข์ ความลำบาก ในเมื่อเรื่องความสุข ความสบายมีเยอะแยะกลับไม่สอน
ความสุขสบายนั้น อันดับแรก ทำลายความมุ่งมั่นของเราได้ง่ายที่สุด คิดจะทำนั่นคิดจะทำนี่ แต่ถ้าลำบากหน่อยแล้วทิ้ง เพราะเห็นว่าสิ่งที่ทำนั้นทุกข์ยากลำบาก ถ้าเราไม่ทำความสุขสบายก็รออยู่ กลายเป็นว่าความสุขความสบายกัดกร่อนปณิธานของตนเองไปจนหมด
ประการที่สอง ความสุขสบายทำให้คนยึดติดได้ง่าย ในเมื่อยึดติดได้ง่าย ในเรื่องของธรรมะที่จะให้ตัดให้ละ ถ้าใช้ความสุขมาเป็นการสอน ต้องเป็นบุคคลที่มีปัญญาขนาดไหนจึงจะมองเห็น
แม้กระทั่งพระองค์บรรลุมรรคผลแล้วยังไม่คิดจะสอนใคร เพราะเห็นว่าธรรมะของพระองค์ลึกซึ้งมาก ในเมื่อสอนถูกต้องตามวิธีการแล้ว ยังยากที่จะเข้าถึง แล้วถ้าไปสอนตรงกันข้าม โอกาสก็จะยิ่งน้อยไปอีก
ประการที่สาม เรื่องตรง ๆ เลย ถ้ามีความสุข ก็อยากเกิดอีก ในเมื่ออยากเกิดอีก โอกาสที่จะหลุดพ้นก็ไม่มี
เพราะฉะนั้น ใครเขาถามว่า ทำไมพระพุทธเจ้าสอนแต่เรื่องความทุกข์ ไม่สอนเรื่องความสุข ทำให้พระพุทธศาสนาเป็นเรื่องที่น่าเศร้าหมอง น่าหดหู่ บอกเขาไปให้ชัดเจนเลยว่า เกิดจากสาเหตุทั้งหลายเหล่านี้ แต่ถ้าท่านทำถึง ก้าวล่วงพ้นความทุกข์ได้เมื่อไร ความสุขที่แท้จริงก็จะมาเอง
พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๖ มิถุนายน ๒๕๕๓
อ่านแล้ว สะกิดใจอย่างรุนแรง วันนี้กระผมพยายามพลิกวิกฤตของกระผมเองให้เป็นโอกาสครับ