[วาโยรัตนะ]

งานก็ราบรื่นไปด้วยดีทุกประการ ข่าวคราวทางบ้านส่งมาเป็นระยะ ๆ เดี๋ยวลูกป่วย ภรรยาเปื่อย วัดดวงรีบเดินทางกลับออกจากวัดช่วงบ่ายสามโมงเย็นแต่สุดท้ายก็ไม่ทันทั้งรถทัวร์ และเครื่องบิน จึงต้องอาศัยหลบนอนบ้านคุณต้อมบางพูน เช้าวันที่ ๒๑ รีบออกไปจองตั๋วเครื่องบินตั้งแต่เช้า ขึ้นเครื่องตอนบ่ายสามโมงเย็น เครื่องออกจากดอนเมือง ได้ยี่สิบนาที กัปตันส่งเสียงแจ้งว่าเครื่องขัดข้อง ต้องบินกลับลงสนามบินดอนเมืองอีกครั้งเพื่อทำการตรวจสอบ งานนี้เล่นเอาอารมณ์กลัวตายของผู้โดยสารบนเครื่องวิ่งพล่านไปหมด ส่วนกระผมตายก็ตายวะ อาการป่วยมันเริ่มกำเริบอีกครั้งแล้ว มวนท้องไปหมด

ห้าโมงครึ่งหลังจากทีมช่างส่งสัญญาณว่าแก้ไขปัญหาได้แล้ว ก็ออกเดินทางต่อถึงภูเก็ตหนึ่งทุ่ม กลับถึงบ้านเกือบ ๆ สามทุ่ม อาบน้ำอาบท่า ตรวจดูลูก ๆ นอนกันหมดแล้ว จึงขึ้นไปกราบพระที่ห้องพระ จัดแจงกราบขอขมาพระรัตนตรัย ล้มหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย

ราวตีสามกว่า ๆ ฝันไปว่ามีเหตุไม่ค่อยดี จนต้องสะดุ้งตัวตื่นพร้อมเสียงโวยวายของภรรยาดังขึ้นมาจนถึงห้องพระ

พี่รัตน์ น้องเอยเป็นอะไรไม่รู้ ลงมาดูเร็ว พี่รัตน์...ลูกชัก !

ตั้งสติได้ก็รีบคว้ากุญแจรถยนต์ รีบเอาลูกขึ้นรถ ปิดบ้านใส่กุญแจเรียบร้อย แล้วไปถึงโรงพยาบาลภายใน สิบห้านาที

หมอบอกน้องไข้สูงมาก ให้พักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ตอนนี้อาการปกติแล้ว

โถ..แม่นางฟ้าของพ่อ ทุกข์นะลูก..ขันธ์ห้ามันทุกข์..!

ทุกข์ใดเล่าจะเท่าทุกข์ของพ่อแม่ ยามลูกเจ็บไข้ได้ป่วย
ทุกข์ใดเล่าจะเท่าทุกข์ของครูบาอาจารย์ ยามศิษย์หลงผิด เดินผิดทาง