[เถรี]

จนกระทั่งฉันเช้าเสร็จ ปกติจะต้องขึ้นไปช่วยงานที่ศาลานวราช ซึ่งหลวงตาวัชรชัยท่านเป็นเจ้าหน้าที่ทะเบียน รับคนเข้าพักและจำหน่ายวัตถุมงคลด้วย พอเราขึ้นไป ท่านเห็นหน้าเหี่ยว ก็ถามว่า "เป็นยังไงวะ ?" ก็เล่าให้ท่านฟัง ว่าความรู้สึกของผมเป็นอย่างนี้ ๆ ท่านบอกว่า "มึงโดนหลวงปู่เล่นแล้ว" หลวงตาบอกให้ไปขอพานดอกไม้ธูปเทียนที่โยมศุภาพร ไปกราบขอขมาหลวงปู่ เราเองก็เลยไปหาโยมศุภาพร ให้ช่วยทำพานดอกไม้ธูปเทียนให้ พอได้มาก็ไปกราบขอขมา

เชื่อไหมพอกราบขอขมาเสร็จ ความรู้สึกนั้นหายไปเฉย ๆ เหมือนกับโยนอะไรทิ้งไปเลย ก็เลยรู้ว่า ที่แท้เราโดนหลวงปู่ท่านไล่ เพราะไปพูดจาอะไรไม่สมควร แต่คราวนี้ด้วยความที่เป็นคนหน้าด้าน เลยกราบท่าน บอกว่า "หลวงปู่ครับ หลวงปู่เล่นผมก่อนใครเพื่อน ผมก็ถือว่าผมเป็นลูกคนโต ผมตั้งใจปฏิบัติเพื่อความเป็นพระอรหันต์ อารมณ์พระอรหันต์จริง ๆ เป็นอย่างไร หลวงปู่สามารถบอกผมได้ไหมครับ ?"

ความรู้สึกเห็นว่าท่านนั่งอยู่ เหมือนนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่ท่านสูงกว่าเราที่ยืนอยู่อีก แสดงว่าท่านใหญ่มาก ท่านถามว่า "เอ็งจะเอานานเท่าไร ?"
บอกว่า "ถ้าหลวงปู่สงเคราะห์ได้ ผมขอสามเดือนครับ พรรษาหนึ่ง ผมจะได้บวชพรรษาหนึ่งไปเลย"
หลวงปู่บอกว่า "ถ้าเอาอย่างนั้นก็ให้"

พอหลวงปู่พูดจบนึกว่าตัวเองเป็นพระอรหันต์ อยู่ ๆ สติปัญญาสมบูรณ์พร้อมไปหมด รู้รอบไปหมด ไม่ว่าจะได้เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ได้รส ได้สัมผัสอะไรก็ตาม จะรู้เลยว่าถ้าเราคิดปรุงแต่งจะเป็นโทษอย่างไร แล้วถ้าเราพิจารณาเป็นวิปัสสนาจะเป็นประโยชน์อย่างไร รู้เท่าทันหมด จะหลับ จะตื่น จะยืน จะนั่ง รู้เท่าทันอารมณ์ทุกอย่างที่มากระทบกระทั่งหมด สามารถตัดส่วนที่ไม่ดี รับแต่ส่วนที่ดีตลอด คิดว่าตัวเองเป็นพระอรหันต์ได้เลย ปรากฏว่าพ้นจาก ๙๐ วัน วันที่ ๙๑ อารมณ์ก็ร่วงตกลงมา กลายเป็นหมาเหมือนเดิม..! ก็เลยได้บันทึกเรื่องนี้ไว้