[เถรี]

คราวนี้เราไม่ได้เกิดมาชาติเดียว และไม่ได้เกิดมาคนเดียว ญาติพี่น้องครูบาอาจารย์ที่อยู่ข้างบนมีมากมาย ในเมื่ออยากไปพระนิพพานแต่ไม่ยอมขยับเสียที ท่านก็ต้องบังคับ วิธีบังคับก็คือทำให้เราต้องทุกข์สาหัส..!

แล้วส่วนใหญ่ก็ยังโง่อยู่เหมือนเดิม..! ก็คือทุกข์แล้วก็ไปคร่ำครวญอยู่กับความทุกข์ โดยที่ไม่ได้ฉวยโอกาสในการพินิจพิจารณา ในเมื่อเราต้องการจะพ้นทุกข์ ไม่รู้จักทุกข์ แล้วจะตัดทิ้งกันได้อย่างไร ? หลายต่อหลายท่าน สิ่งที่ไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นในชีวิตของตนเอง บางทีนึกไม่ถึงว่าเกิดจากคำอธิษฐานของเรา ก็คือขอให้ถึงซึ่งพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ แล้วเราก็ปล่อยให้ความทุกข์นั้นเกาะกินเราไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่านั่นก็คือของที่วิเศษเลิศลอยชนิดที่ "หาค่ามิได้" ทุ่มเทเงินทองซื้อเท่าไรก็ซื้อหามาไม่ได้..!

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าต้องสร้างบารมี เกิด ๆ ตาย ๆ นับชาติไม่ถ้วน สำหรับพระพุทธเจ้าประเภทปัญญาธิกะที่ตรัสรู้เร็วที่สุด อย่างน้อย ๆ ก็ ๒๐ อสงไขยกับกำไรแสนกัป เราลองนึกดูว่า ถ้าแต่ละชาติเราใช้ทรัพยากรไปตั้งแต่เกิดจนตายสัก ๑ ล้านบาทก็พอ แล้วเกิดจนนับชาติไม่ถ้วน ไม่ใช่เกิดแค่ ๑ ล้านชาติ ก็แปลว่าเราต้องใช้เงินหรือว่าใช้ทรัพยากรไปเป็น "ล้านล้านล้าน" ชนิดที่ไม่สามารถจะประมาณเป็นตัวเลขได้ ถึงจะเพียงพอทำให้เรามีปัญญาเห็นทุกข์

คราวนี้ความทุกข์เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า เป็นสิ่งที่มีราคามหาศาล ชนิดทุ่มเทเท่าไรก็ซื้อหาไม่ได้ เรากลับไปผลักไส ดิ้นรน หลบหนี ตกลงว่าโง่หรือฉลาด..!? แล้วพอถึงเวลาเดือดร้อนขึ้นมาก็หาปัญญาไม่เจออีก ไม่รู้ว่าเดือดร้อนเพราะอะไร ?!

เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าใครไม่ยอมพิจารณาด้วยปัญญา จนกระทั่งเห็นว่าทุกอย่างไม่เที่ยง ทุกอย่างเป็นทุกข์ ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา แล้วไปอธิษฐานขอถึงซึ่งพระนิพพานในชาตินี้ ก็ขอให้ตั้งหน้าตั้งตารองรับเอาไว้ ความทุกข์จะมาหาท่านอย่างแน่นอนและหนักหน่วงอีกด้วย..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๒๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)