[เถรี]

ประการที่สองก็คือ ถ้าหากว่าเจริญพระพุทธมนต์ หรือว่าสวดพระพุทธมนต์ เมื่อถึงเวลาแล้วก็สามารถที่จะทำได้ถูก สวดได้ถูก ทั้ง ๆ ที่ทำงานอื่นไปด้วย แต่ว่าพระภิกษุสามเณรและญาติโยมวัดท่าขนุนนั้น จะเห็นอยู่เป็นประจำว่า กระผม/อาตมภาพนั้น ทำวัตรเช้า - ทำวัตรค่ำไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วย ส่งงานทางไลน์ไปด้วย

เรื่องพวกนี้เป็นการซักซ้อมการแยกจิตแยกกาย ทำงานหลาย ๆ อย่างร่วมกัน ทุกท่านก็นึกไม่ถึงว่ากระผม/อาตมภาพเองนั้น บางทีก้มหน้าก้มตาส่งงานทางไลน์ แต่พอคนอื่นสวดมนต์ผิด ก็สามารถบอกที่ถูกได้ทันที หรือเห็นว่าอ่านหนังสืออยู่แท้ ๆ เขาจะกราบเขาจะไหว้อย่างไร สามารถลงได้ตรงจังหวะกับเขาทุกครั้ง

ลักษณะแบบนี้คือการฝึกซ้อมปฏิบัติในกีฬาสมาธิ ที่พวกเราทั้งหลายจะทิ้งเสียไม่ได้ เนื่องเพราะว่าสมาธิเป็นของไม่แน่นอน ถ้าสภาพร่างกายไม่ดี บางทีเขาก็ไม่เอากับเราเลย กระผม/อาตมภาพจึงต้องซักซ้อมในทุกสภาพ ในทุกอารมณ์ ในทุกสถานที่

คำว่า ทุกสภาพ ก็คือไม่ว่าจะอยู่ในลักษณะไหนก็ตาม ร่างกายดี หรือเจ็บไข้ได้ป่วย ก็ทำเป็นปกติ ในทุกสถานที่ก็คือ ทำอะไรอยู่ที่ไหนก็ตาม ก็ต้องซักซ้อมเข้าออกสมาธิให้คล่องตัว และในทุกเวลาก็คือ พยายามไม่ยอมให้เวลาผ่านไปเปล่า ๆ อย่างไรเสีย สติก็ต้องกำหนดรู้อยู่กับภาพพระ หรือว่าอยู่กับพระนิพพาน โดยเฉพาะอยู่กับลมหายใจเข้าออก และความรู้สึกที่ว่า "เราจะต้องตาย ตายเมื่อไร เราขอไปอยู่พระนิพพานกับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้น" เนื่องเพราะว่าครูบาอาจารย์สอนอยู่เสมอว่า "อย่าได้ประมาท ความตายสามารถมาถึงเราได้ทุกเวลา"

ดังนั้น..ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายคิดว่าตนเองเป็นนักปฏิบัติธรรมแล้ว จะเอาปฏิปทาของกระผม/อาตมภาพไปใช้ดูบ้างก็ได้ ถ้าทำได้สำเร็จ ทำได้คล่องตัว กระผม/อาตมภาพก็อนุโมทนาด้วย ต่อให้ทำไม่สำเร็จ แต่ถ้าใช้ความเพียรพยายามจริง ๆ ก็จะเอาใจช่วย ขอให้ท่านทั้งหลายสำเร็จได้สักวันหนึ่ง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๒๕ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)