[เถรี]

เมื่อได้ตั๋วเครื่องบินมาแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ผ่านการตรวจคนเข้าเมือง และผ่านเครื่องเอ็กซเรย์เข้าไปข้างใน โดยมีทิดเฟิร์ส (นายบัณฑิต เอี่ยมตระกูล) เกาะติดก้นไปด้วย เนื่องเพราะว่าตอนเดินผ่านเครื่องจะได้ไม่มีเสียงดัง..!

เมื่อผ่านเข้าไป ถึงไม่มีเสียงดัง เจ้าหน้าที่ก็ขอตรวจตัวก่อน กระผม/อาตมภาพก็แจ้งว่ามีพระเครื่องอยู่ ๔ องค์ เจ้าหน้าที่ตรวจเสร็จเรียบร้อยก็ให้ไปรับกระเป๋าและข้าวของต่าง ๆ เมื่อจัดกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ก็เดินตรงไปหาที่นั่งบริเวณประตูขึ้นเครื่องหมายเลข ๖ เนื่องจากว่าทำอะไรเร็ว ก็เลยต้องไปเป็นพนักงานนั่งเฝ้ากระเป๋า ให้บรรดาญาติโยมทั้งหลายได้ไปรับประทานอาหารเช้ากัน ส่วนกระผม/อาตมภาพฉันขนมรองท้องมาตั้งแต่ตอนขึ้นรถบริการสาธารณะแล้ว จึงไม่ได้ออกไปหาอาหารรับประทานแบบคนอื่นเขา

สักครู่หนึ่ง ท่านปิง (พระมหากวีศิลป์ วิสุทฺธิกุโล) ก็มาถึง ท่านถวายผ้าคลุมไหล่พัชมีนาอย่างดีมา ๑ ผืน กระผม/อาตมภาพเองปกติเดินทางไปต่างประเทศ ก็จะใช้ผ้ากาสีจากประเทศอินเดียเป็นผ้าคลุมไหล่ แต่ว่าครั้งนี้ "มหามาตา" ท่านบอกว่าไม่ต้องเอาไป จะมีคนถวายเอง เมื่อมาถึงตอนนี้ ทุกคนก็เพิ่งจะรู้ว่าบุคคลที่ถวายก็คือใคร ?!

พวกเราต้องนั่งรอกันนานมาก เนื่องเพราะว่าเครื่องเสียเวลาไปอย่างน้อย ๓๐ นาที แล้วยังต้องมารอคนช้าอีก เนื่องจากว่าคณะของเราเป็นคณะใหญ่ถึง ๕๐ กว่าคน เมื่อขึ้นไปบนเครื่อง อาศัยที่ว่าการจองตั๋วอย่างรอบคอบของเอ็นซีทัวร์ กระผม/อาตมภาพจึงอยู่แถวแรก ซึ่งสามารถเหยียดเท้าได้สุด และได้ขึ้นเครื่องก่อนใคร ครั้นขึ้นไปแล้วก็ต้องนั่งรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ กว่าที่จะทุกอย่างจะครบครันและเครื่องขึ้นได้ ก็เสียเวลาไป ๓๐ กว่านาที

เมื่อเครื่องตั้งลำได้ก็เป็นเวลา ๑๐ โมงเศษ ทางด้านพนักงานบนเครื่องทำการเสิร์ฟอาหารตามที่สั่งจองเอาไว้ รสชาติเหมือนกับข้าวผัดกะเพราไก่ แต่ขอโทษเถอะ...หน้าตาผัดกะเพราของเขาดูแปลกพิลึก..! เพียงแต่ฉันกันตายไปอย่างนั้นเอง แล้วก็นั่งภาวนา โดยที่ทิดเฟิร์สบอกว่า "งวดนี้ขอพ่วงด้วยนะครับ อยากรู้ว่าอารมณ์นิ่งจริง ๆ ของหลวงพ่อเป็นอย่างไร ขอตลอด ๘ วันที่อยู่อินเดียเลย" กระผม/อาตมภาพเองก็ยังเกรงใจว่า งูคิดจะกลืนช้างนี่เป็นเรื่องที่ยากสุด ๆ น่าจะเครียดจนเครื่องไหม้เสียมากกว่า..!

ครั้นเมื่อภาวนาไปจนกระทั่งครบตามชุดที่ตนเองจัดเอาไว้ แล้วก็ไปเข้าห้องน้ำ กลับมานั่งที่สักครู่หนึ่ง เครื่องก็เริ่มลดระดับลง มาถึงสนามบิน GAYA เวลา ๑๑.๒๐ น. ของทางประเทศอินเดีย ต้องบวกไป ๑ ชั่วโมงครึ่งถึงจะเป็นเวลาของประเทศไทย ด้วยความที่พวกเราคล่องตัวมาก ลงจากเครื่องได้ก็ปราดไปยังส่วนตรวจคนเข้าเมืองของเขา

ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ทั้งหมดยังยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ เห็นพวกเราทะเล่อทะล่าเข้าไป ก็ยังตีหน้างง ๆ ว่ามาจากไหนกันวะ ? ครั้นพอรู้ว่าเป็นนักท่องเที่ยวก็เข้าประจำที่ เมื่อเปิดเครื่องขึ้นมา เครื่องยังไม่ทันจะได้อุ่นเครื่องเลย กระผม/อาตมภาพแปะนิ้วให้ ๒ ครั้ง ๓ จึงไม่ผ่าน แถมยังขอบอร์ดดิ้งพาส หรือว่าบัตรขึ้นเครื่องเพื่อไปดูอีกว่ามาเครื่องเที่ยวไหน ? กว่าที่จะผ่านได้ก็ทุลักทุเล โดยเฉพาะบุคคลที่พกทองคำมา ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับแบบไหนก็ตาม ถ้าชิ้นใหญ่หน่อย จะโดนล็อคคอไปสัมภาษณ์พิเศษทันที..!