[เถรี]

ดังนั้น..ถ้าหากว่ายุคนี้สมัยนี้ เราหวังในเครื่องรางของขลังที่จะคุ้มชีวิตได้จริง ๆ ก็ต้องหาของครูบาอาจารย์รุ่นเก่า ๆ ซึ่งสมัยนั้นก็มักจะเน้นในเรื่องตะกรุด ถ้าอยู่ในระดับอาจารย์ของอาจารย์เลย ก็อย่างตะกรุดคู่ชีวิต หลวงปู่เงิน วัดบางคลาน ซึ่งลูกศิษย์ที่สืบทอดวิชามา ไม่ว่าจะเป็นหลวงพ่อเตียง วัดเขารูปช้าง หลวงพ่อพิธ วัดฆะมัง หรือว่าหลวงพ่อทบ วัดชนแดนก็ตาม พิสูจน์มาแล้วหลายต่อหลายสนามรบ

รุ่นหลัง ๆ อย่างหลวงพ่อทบ วัดชนแดน อยู่ในช่วงสงครามเขาค้อ - หินร่องกล้า ที่ทหารของเราปะทะกับคอมมิวนิสต์ บรรดาทหารยกกันไปทีเป็นหมวดเป็นกองร้อย ขอให้หลวงพ่อท่านจารตะกรุดให้ ท่านก็เมตตาทำให้ข้ามวันข้ามคืน เพราะว่าไปกันมากต่อมากด้วยกัน จนกระทั่งสมัยนั้นซึ่งหาไฟฟ้าได้ยาก ต้องใช้เทียน ต้องใช้ตะเกียงเป็นหลัก ในเมื่อแสงไม่พอ ท่านทุ่มเทจารตะกรุดให้เขา ท้ายที่สุดก็สายตาเสีย มาช่วงท้ายถึงขนาดตาบอด มองอะไรไม่เห็น..! แต่ด้วยความที่เมตตาต่อทหารตำรวจ ซึ่งต้องทำหน้าที่ปกป้องชีวิตของประชาชน ท่านก็เมตตาทำให้

แล้วพอทำตะกรุดเสร็จ บางทีมากต่อมากด้วยกัน บางทีท่านก็จำไม่ได้ว่าดอกไหนเสกแล้ว ดอกไหนยังไม่เสก ดังนั้น.. บางทีท่านก็ใช้มีดอีโต้สับหัวตะกรุด เป็นรอยบากให้จำได้ว่าดอกนี้เสกแล้ว กลายเป็นว่ารุ่นหลังจริง ๆ ตะกรุดของท่านบางดอกถ้ามีตำหนิรอยมีดสับ แม้ว่าจะหย่อนความสวยลงไป แต่กลายเป็นคนมั่นใจกว่าว่า เป็นของแท้จากวัดแน่นอน..!

หรือไม่ก็ถ้ามาสายภาคกลางก็หาตะกรุดคงคาวดี หรือบางคนก็เรียกตะกรุดจันทร์เพ็ญ หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า ซึ่งทำยากทำเย็นเป็นนักหนา เพราะว่าต้องหลอมตะกั่วเถื่อนในกระเพาะควายเผือก จนกระทั่งตะกั่วหลอมละลายเข้ากันดีแล้ว ก็เอาออกมาทุบแผ่เป็นแผ่น ให้บางพอที่จะจารตะกรุดได้ เมื่อตัดได้ขนาดที่ต้องการแล้ว ก็ระเบิดน้ำลงไปจารที่บริเวณท่าน้ำหน้าวัด จารแล้วก็ปล่อยลอยขึ้นมา ถ้าดอกไหนไม่ลอย ถือว่าเสีย ใช้การไม่ได้..!

หรือว่าถ้าหาตะกรุดมหาระงับ หลวงพ่อคง วัดบางกะพ้อมได้ก็ดี เนื่องเพราะว่าไม่ได้ระงับสิ่งร้ายเท่านั้น ยังเป็นมหาอุดอีกด้วย จนกระทั่งทางการต้องขอร้องไม่ให้ท่านแจกวัตถุมงคล เนื่องเพราะว่าพวกบรรดาโจรผู้ร้ายส่วนหนึ่ง เมื่อได้ไปก็ฮึกเหิม ยิงสู้กับตำรวจ จนกระทั่งตำรวจบาดเจ็บล้มตายไปมาก ท่านจึงต้องเอาวัตถุมงคลที่เหลือไปถ่วงทิ้งกลางทะเล..!