[เถรี]

ส่วนทางด้านชีวิตฆราวาส โบราณเขาบอกไว้ว่า "คนเราจะเห็นใจกัน ก็ในยามเจ็บ ยามจน ยามจาก" ก็คือเจ็บไข้ได้ป่วย มีใครมาช่วยดูแลถามไถ่เป็นกำลังใจให้หรือไม่ ? ยามลำบากยากจน มีใครยินดีให้เราพึ่งพิงบ้างหรือไม่ ? และตอนตายมีใครมาดูใจบ้าง ?

เพียงแต่ว่าหลักการนี้ของเราก็คืออยู่ในลักษณะที่ว่า ในวาระที่คนอื่นเขาได้รับ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เราไปร่วมยินดีด้วย เป็นส่วนหนึ่งของหลักมุทิตาธรรมในพรหมวิหาร ๔ พูดง่าย ๆ ก็คือ "ยามดีก็ใช้ ยามไข้ก็ต้องรักษา" ไม่ใช่ว่าถึงเวลามีประโยชน์เราก็ไป ถ้าไม่มีประโยชน์ เราก็ไม่ใส่ใจ ถ้าทำแบบนั้น นานไปก็จะไม่เหลือใครเลย..!

โดยเฉพาะในส่วนของคณะสงฆ์เรา ถ้าหากว่ามีการช่วยเหลือเกื้อกูลประคับประคองกัน ให้ทุกคนสามารถเดินหน้าไปด้วยกัน พระพุทธศาสนาของเราจึงจะขับเคลื่อนไปด้วยดี ไม่ใช่ว่าเรามีความสามารถมาก ก็นำโด่งไปคนเดียว ไม่ต้องสนใจข้างหลัง ถ้าอยู่ในลักษณะนั้น มองกลับมาอาจจะไม่เหลือใครเลย..! ถ้าแบบนั้นพระพุทธศาสนาก็ไปไม่ได้ เนื่องเพราะว่ามีแต่เราเพียงผู้เดียว

ดังนั้น..ในส่วนพวกนี้จึงเป็นเรื่องของทั้ง "ศาสตร์" คือความรู้ และ "ศิลป์" คือวิธีการพลิกแพลงใช้งาน แต่หลักสำคัญที่สุดก็คือ ทำอย่างไรที่เราอยู่กับโลก แต่ไม่โดนกระแสโลกครอบงำ เป็นเรื่องที่เราท่านทั้งหลายจะต้องเพียรพยายามทำให้ถึง เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วจะโดนกระแส รัก โลภ โกรธ หลง ชักนำไปเสมอ ถ้าอยู่ในลักษณะอย่างนั้น อีกไม่นานเราก็จะโดนกิเลสชักนำจนผิดทาง แบบเดียวกับหลายต่อหลายท่าน บวชเข้ามาก็ตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ แต่พอนานไป ๆ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เริ่มเข้ามา เราก็อาจจะเป๋ออกนอกทางโดยไม่รู้ตัว..!

กระผม/อาตมภาพเสียดายเพื่อนฝูงหลายต่อหลายท่าน แรก ๆ ก็ตั้งใจทำเพื่อส่วนรวม พอนานไปก็เอาตัวเองเป็นหลัก จะต้องมีกุฏิดี ๆ ติดเครื่องปรับอากาศ ที่นอนฟูกหนา ๖ นิ้ว ๘ นิ้ว ต้องมีรถตู้หรูเอาไว้ใช้ ต้องมีโทรศัพท์รุ่นล่าสุด กลายเป็นว่าแทนที่จะกระทำเพื่อพระศาสนาหรือส่วนรวม ก็กลายเป็นทำเพื่อตนเอง จะว่าไปแล้วก็ตำหนิกันไม่ได้ เนื่องเพราะว่าถึงเวลาจะตรงกับภาษิตจีนที่ว่า "บุคคลอยู่ในยุทธจักร ไม่เป็นตัวของตัวเอง" เพราะว่ากระแสรอบข้างจะชักนำไป