[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๓๐ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ สิ้นเดือนอีกแล้ว วันเวลาผ่านไปรวดเร็วมาก ถ้าหากว่าผู้ไม่ประมาท ก็ย่อมต้องพิจารณาอยู่เสมอว่า "เราทำอะไรอยู่ ? สิ่งที่เราทำนั้นยังตรงกับเป้าหมายที่ตั้งใจไว้แต่แรกหรือไม่ ? ทำไปแล้วมากน้อยเท่าไร ? ยังห่างจากเป้าหมายใกล้ไกลอีกเท่าไร ? ต้องใช้ความเพียรพยายามอีกมากแค่ไหน ?"

โดยเฉพาะผู้ปฏิบัติธรรม เราท่านทั้งหลายโดน รัก โลภ โกรธ หลง กระหน่ำตีอยู่ทุกวัน หลายท่านก็สติน้อย ปัญญาน้อย ไม่รู้ตัวว่าโดนกิเลสชักจูงหรือว่าเล่นงานอยู่ทุกวัน ซ้ำยังไปคล้อยตามกิเลสอีกต่างหาก แทนที่จะตั้งหน้าตั้งตาขัดเกลา กาย วาจา ใจ ของตนให้ดีขึ้น กลับไปตามใจกิเลส ต้องกินให้ได้อย่างใจ ต้องนอนให้ได้อย่างใจ..!

ถ้าลักษณะนั้น "หลวงตามหาบัว" ท่านเคยเปรียบว่า "เหมือนกับหมูนอนพาดเขียง" เดินมาเห็นเขียงวางอยู่ก็นอนหนุน รู้สึกว่าสบายดี โดยที่ไม่รู้ว่าจะโดนเชือดเมื่อไร ?!! หรือที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า "เราเหมือนกับอยู่บนเรือนที่ไฟไหม้ จะเร่งหนีไปจากเรือนนั้น หรือว่าจะนอนรอให้ไฟไหม้มาถึงตัวก่อน ?!!"

จะว่าไปแล้ว ถ้าหากเป็นผู้ที่ตั้งใจปฏิบัติธรรม อย่างน้อย ๆ เราจะต้องมั่นคงต่อเป้าหมาย และเพียรพยายามไปให้ถึงที่สุด ถ้าทุกท่านสังเกตย้อนหลังไป บางคนครูบาอาจารย์มรณภาพไปแล้วหลายรูป ตนเองก็ยังเอาดีอะไรไม่ได้เลย..! เนื่องเพราะว่าตอนที่ท่านอยู่ ก็ไม่เร่งรัดขวนขวายสิ่งหนึ่งประการใดเพื่อตนเอง เมื่อถึงเวลาขาดที่พึ่ง ก็ต้องตะเกียกตะกายหาที่พึ่งใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่เคยเข็ด ไม่เคยจำ..!

เรื่องพวกนี้ต้องบอกว่าขึ้นอยู่กับจิตสำนึกของพวกเราเอง ไม่มีใครสามารถที่จะดลบันดาลให้ท่านทั้งหลายตั้งใจได้ถูกต้อง และพากเพียรได้ถูกต้อง นอกจากสามัญสำนึกที่ต้องการเอาดีของตนเอง

ในแต่ละวัน สิ่งที่เราควรทำที่สุดก็คือพิจารณาว่า กาย วาจา ใจ ของเรานั้น เป็นไปเพราะ รัก โลภ โกรธ หลง หรือว่าเป็นไปตามหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ? สิ่งใดที่ผิดพลาดก็เร่งแก้ไข สิ่งใดที่ยังทำไม่ได้ก็พากเพียรทำให้ได้ พูดง่าย ๆ ว่า "ละชั่ว..ทำดี" ไปเรื่อย จนกว่ากำลังของเราจะเหนือกิเลส ทำให้กิเลสชักจูงเราได้น้อย และท้ายที่สุด กิเลสก็ชักจูงเราไม่ได้อีก ซึ่งเป็นเป้าหมายที่ทุกคนจะต้องเร่งไปให้ถึง