ทีแรกเห็นเป็นทะเลทรายยังคิดว่ามันจะมีคนอยู่หรือ ? เอาเข้าจริง ๆ แล้ว เมืองยีนาชองมันใหญ่กว่าจังหวัดของไทยซะอีก นอกเมืองมีแต่แท่นเจาะน้ำมันทั้งนั้น สิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ดูจะพร้อมมูลแม้กระทั่งระบบไฟฟ้า คงเป็นเพราะบารมีของการเป็นเมืองน้ำมัน เมืองเงินเมืองทองนี่เอง…
เข้าเขตเมืองเป่าเมี้ยว มีดงตาลแน่นขนัด ทั้งที่พื้นเป็นทรายล้วน ๆ แต่ต้นตาลกลับงามสะพรั่ง แบบนี้รัฐบาลไม่ต้องไปส่งเสริมการปลูกพืชอะไรแล้ว เอาแค่ต้นตาลอย่างเดียวก็เกินพอ ชาวบ้านเขาทำน้ำตาลกันเหมือนทางบ้านเรา แต่เขารองน้ำตาลด้วยหม้อดินเผา ไม่ใช้กระบอกไม้ไผ่ เพราะไม่มีต้นไผ่แม้แต่ต้นเดียว…
ชาวบ้านเก็บฟืนไปต้มน้ำตาล ที่เมืองเป่าเมี้ยว
ผู้หญิงชาวบ้านหาบฟืนมาต้มน้ำตาล วินจีลองขอยกดูมัดเดียวแล้วตีหน้าพิกล ส่ายหน้าแบมือว่าไม่ไหว เล่นเอาพรรคพวกโห่กันเกรียว สาว ๆ เขาแบกกันคนละสองมัด แต่ละมัดโตเป็นโอบสูงท่วมหัว เขาเก็บเอาจากแขนงของต้นไม้หนามที่ขึ้นอยู่ในทะเลทรายนี่แหละ เก็บได้เฉพาะกิ่งแห้ง ห้ามตัดกิ่งสดหรือต้นเป็นอันขาด..!
หยุดพักฉันน้ำที่เมืองควุยปิ่น เขาเอาน้ำตาลปึกมาถวายให้ฉันกับน้ำชาด้วย ไม่คิดเงินเพิ่มแต่ประการใด ร้านนี้เอาใบตาลอ่อนมาสานเป็นกระเป๋าบ้าง ของเล่นบ้าง เพื่อขายให้แก่บรรดานักท่องเที่ยว ผูกห้อยระโยงระยางไว้ที่หน้าร้าน มีของพิเศษอย่างหนึ่งคือ ข้าวตอกคลุกน้ำตาลปึก ปั้นตากแห้งเป็นคำ ๆ หน้าตาน่ากินดีจัง…
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 23-04-2010 เมื่อ 03:28
|