[เถรี]

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสามเณรที่ทุ่มเทสรรพกำลังเข้าไป หรือว่าญาติโยมทั้งหลายที่อยู่ในสถานที่ส่วนอื่น ซึ่งไม่ได้รับความเดือดร้อน ตอนนี้การช่วยเหลือต่าง ๆ เริ่มมีการเปิดรับบริจาค ช่วยเป็นเงินได้ก็ช่วยเป็นเงิน ช่วยเป็นของได้ก็ช่วยเป็นของ ไม่มีอะไรจะช่วย อย่างน้อยก็ คิดดี พูดดี เอาไว้ อย่าไปพูดในสิ่งที่บั่นทอนกำลังใจของคนทำงาน

กระผม/อาตมภาพเองนั้น อยู่ในจุดที่ไม่สามารถจะขยับออกหน้าได้ จึงเป็นฝ่ายสนับสนุน หน่วยงานไหนเขาทำก็โอนเงินไปช่วย ให้กำลังใจเขา ไม่มีอะไร ส่งสติกเกอร์สู้ ๆ ไปก็ยังดี..! ถ้าหากว่าเรารักใคร่สามัคคีกันในลักษณะอย่างนี้ เรื่องหนักก็จะเป็นเบา เรื่องเบาก็จะเป็นหาย

อีกส่วนหนึ่งก็คือคณะญาติโยมทั้งหลายที่ติดน้ำอยู่ ไม่สามารถจะไปไหนได้ กระผม/อาตมภาพเห็นคลิปที่เขาส่งมาแล้ว สงสารโยมก็จริง แต่อยากจะให้โยมพิจารณาเหตุการณ์ด้วย เรือท้องแบนลำเดียวบรรทุกเจ้าหน้าที่ ๕ คนก็เต็มแล้ว พวกท่านทั้งหลายตะโกนโวยวาย ขอความช่วยเหลือให้เสียงเพรียกไปหมด แล้วเขาจะช่วยแบบไหน ?

อาคารที่ท่านติดอยู่ยังมีอีกตั้ง ๔ ชั้น ๕ ชั้น ถ้าหากว่าอดทนเอาไว้จนการช่วยเหลือใหญ่เข้าไปถึง หรือพยายามช่วยเหลือตนเองก่อนได้จะเป็นเรื่องดี สิ่งที่ท่านส่งเสียงออกไปนั้น มีแต่จะทำให้คนเขาเสียกำลังใจ หรือไม่ก็เครียดหนักเข้าไปอีก เลียนแบบนักรบโบราณก็ได้ ถึงเวลาก็กัดไม้หรือแผ่นหนังเอาไว้แล้วออกไปรบ โดนฟันโดนแทงเท่าไรก็ร้องไม่ออก เพราะว่าปากกัดเอาไว้แล้ว จะได้ไม่ทำให้พรรคพวกเพื่อนฝูงเสียกำลังใจ..!

หรือไม่ก็ฉวยโอกาสสำหรับท่านที่ปฏิบัติมาอย่างเข้มข้น ก็คือนั่งปฏิบัติธรรม วัดกำลังใจไปเลยว่า "กูยังกลัวตายหรือเปล่า ?" อย่าไปส่งเสียงโหยหวนแบบขอส่วนบุญลักษณะอย่างนั้น ซึ่งสร้างความเครียดให้กับคนทำงานมากกว่า ต้องบอกว่าอาศัยสถานการณ์ฉุกเฉินวัดกำลังใจตนเองว่าเราทำมาได้เท่าไร ? เวลาเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น เราจะได้รู้ว่ากำลังที่แท้จริงซึ่งเราปฏิบัติมานั้น มีมากน้อยเท่าไร ์ เพียงพอแล้วหรือว่ายังต้องเพิ่มเติมเข้าไปอีก ?

ดังนั้น..สิ่งสำคัญที่สุดก็คือช่วยกันทำให้สถานการณ์สงบ ง่ายต่อการช่วยเหลือ ก็แปลว่าต้องอดทนอดกลั้นในสิ่งที่ทนและกลั้นได้ยาก ประมาณว่าถ้ากัดฟันแล้วเอาไม่อยู่ ก็ต้องกัดลิ้นไปด้วย..! เพราะว่าทุกคนลำบากเหมือน ๆ กัน ถ้าท่านสามารถทำอย่างนี้ได้ ก็จะทำให้การช่วยเหลือนั้นง่ายขึ้น หรือไม่ก็สร้างความเครียดให้กับคนอื่นน้อยลง

ไม่ใช่เห็นเรือมาลำหนึ่ง คนนั่งเต็มแล้ว ไปตะโกนขอให้เขาช่วยเหลือขนาดนั้น กรุณาใช้ปัญญาดูด้วยว่าเขาจะช่วยเราได้หรือเปล่า ? เก็บแรงเอาไว้ อาจจะอดข้าวทนขึ้น ได้นานขึ้นอีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็ยังดี ไม่ใช่ไปตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้ง ทำให้หิวข้าวหิวน้ำหนักขึ้นไปอีก..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)