[เถรี]

อีกส่วนหนึ่งที่จะลืมไม่ได้เลยก็คือ เราต้องตั้งใจภาวนาเป็นพุทธบูชาก็ดี เป็นสังฆบูชาก็ได้ ก็คือภาวนาถวายพระพุทธเจ้าก็ได้ ถวายหลวงพ่อผู้เป็นครูบาอาจารย์ก็ได้ ไม่ใช่ภาวนาเพื่อให้รวย เนื่องเพราะว่าการตั้งใจภาวนาให้รวยนั้น ถ้าเป็นภาษาของผู้เรียนอภิธรรม เขาจะบอกว่า "จิตประกอบไปด้วยโลภเจตนา" ทำให้ตัวโลภนี้มาบังหน้า กลายเป็นว่าลาภผลไม่สามารถที่จะเข้าถึงได้..!

ถ้าเป็นกระผม/อาตมภาพนั้น ก็จะใช้วิธีภาวนาไป จับภาพพระพุทธเจ้าไปด้วย หรือถ้าใครมีความสามารถมากก็ทำอย่างกระผม/อาตมภาพก็ได้ ก็คือตั้งใจนึกถึงวิมานองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน ภาวนาไปก็ให้ลมหายใจเข้า องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่บนวิมาน พอลมหายใจออก ก็เอาองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลื่อนมาในอก เอาองค์พระปัจเจกพุทธเจ้าเลื่อนขึ้นไปบนพระนิพพาน ถ้าคิดว่าสนุกสนานไม่พอ จะเพิ่มองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเข้าไปกี่พระองค์ก็ได้ เป็นการเล่นกีฬาสมาธิไปด้วย ทำให้ไม่เบื่อไม่หน่ายในการภาวนา แต่ว่าสติต้องดี ไม่เช่นนั้นการนับจำนวนอาจจะมีการผิดพลาดได้..!

วิธีแก้ไขการนับจำนวนไม่ให้ผิดพลาดก็คือ ถ้าพลาดเมื่อไร ให้เริ่มต้นใหม่นับหนึ่งทันที ก็แปลว่าถ้าท่านตั้งใจภาวนา ๑๐๘ จบ วันทั้งวันอาจจะได้ไม่ครบก็ได้ แต่เป็นการดัดสันดานตัวเอง พอนาน ๆ ไป ไม่อยากจะพลาดแล้วไปเริ่มต้นใหม่อีก สติสมาธิก็จะจดจ่ออยู่กับการภาวนาตรงนั้น ถ้าหากว่าท่านทำแบบนี้ ก็จะทำให้สามารถที่จะภาวนาแล้วก็นับจำนวนไปได้ถูกต้องด้วย

กรุณาอย่าไปเชื่อใจ "เครื่องนับ" เนื่องเพราะว่าเวลาสมาธิท่านลึก บางทีนิ้วก็ไม่ขยับ แล้วขณะเดียวกัน ถ้าหากว่าฟุ้งซ่านคิดเรื่องอื่น บางทีก็ลืมกดนับ ดังนั้น..การใช้เครื่องนับเป็นการทำลายสมรรถภาพของเราไปโดยปริยาย เนื่องเพราะว่าท่านอาศัยเครื่องมือมากจนเกินไป..!

หากว่าใช้ลูกประคำ เรานับจำนวนไปตามที่เราภาวนา ยังจะได้อะไรมากกว่า เนื่องเพราะว่าอันดับแรกเลยก็คือ จิตจดจ่ออยู่กับภาพพระ อันดับที่สองก็คือ ปากภาวนาหรือใจภาวนา อันดับที่สามก็คือ ตั้งใจจดจำว่าได้กี่จบแล้ว พร้อมกับเลื่อนมือไปตามจำนวนเม็ดประคำนั้น ๆ เหล่านี้เป็นต้น แต่ว่าการใช้เครื่องนับ ทำให้สมรรถภาพของเราลดลง เพราะว่าไปฝากสติเอาไว้กับเครื่องมือมากกว่า..!