[เถรี]

เพียงแต่ว่าท่านพระครูใหม่ (พระครูสังฆรักษ์ชัยพร อนาภโย ) อดีตเจ้าอาวาสวัดทรงเมตตาวนาราม จังหวัดชลบุรี ท่านมีฝีมือในการเขียนยันต์ต่าง ๆ ได้สวยงามมาก จึงได้เขียนยันต์เป็นรูปนางพันธุรัต มีพระสังข์นั่งอยู่บนหอย แล้วก็มีพระคาถาต่าง ๆ ล้อมรอบ ก็ต้องบอกว่าอยู่ในลักษณะของ "ผ้ายันต์เรียกลาภ" นั่นเอง แต่ว่าอยู่ห่างไกลพระพุทธศาสนาไปหน่อย

โดยเฉพาะถ้าบุคคลขี้สงสัย แทนที่จะตั้งหน้าตั้งตาภาวนาพระคาถาจนกระทั่งจิตสงบ บังเกิดอำนาจสมาธิ สำเร็จเป็น "มโนมยา" ก็จะไปสงสัยว่านางพันธุรัตมีจริงหรือไม่ ? พระสังข์มีจริงหรือไม่ ? เรื่องนี้เป็นแค่นิยายในวรรณคดีเท่านั้น ถ้ามัวแต่สงสัยอยู่อย่างนี้ก็จบกันพอดี

ดังนั้น..ในเรื่องของการสร้างวัตถุมงคล จึงควรจะเป็นเรื่องที่ไม่ให้ห่างไกลจากพระพุทธศาสนามากนัก ถ้าหากว่านึกไปถึงหลวงปู่บางท่านที่ขอไม่ออกชื่อ แม้ว่าท่านจะสร้างปลัดขิก แต่ไม่จารไม่เจิมอะไรเลยทั้งนั้น ท่านบอกว่าพระคาถาแต่ละตัวล้วนแล้วแต่เป็นหัวใจในพระธรรมทั้งสิ้น โดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นหัวใจพระรัตนตรัยด้วย ไปลงในปลัดขิก ซึ่งถือว่าเป็นของต่ำ อยู่ในลักษณะไม่เคารพพระรัตนตรัย

ดังนั้น วัตถุมงคลของท่าน แม้จะสร้างเป็นปลัดขิก แต่ไม่มีร่องรอยการจารต่าง ๆ เลย ท่านลองไปศึกษาดูว่าเป็นปลัดขิกของสำนักไหน ? แต่กระผม/อาตมภาพยืนยันว่าปลัดขิกของท่านขลังจริง ๆ เราจะเห็นว่าครูบาอาจารย์ที่ท่านมีความเคารพในพระรัตนตรัยจริง ๆ นั้น ก็พยายามเลี่ยงห่างจากสิ่งทั้งหลายเหล่านี้

อีกส่วนหนึ่งก็เป็น "น้ำมันว่านไก่แดง" ที่ถือว่าเป็น "สายเสน่ห์" กระผม/อาตมภาพเองเห็นแล้วก็ได้แต่หนักใจ เพราะว่าถ้าเป็นเรื่องของเสน่ห์แล้ว ท่านทั้งหลายควรที่จะปฏิบัติในสังคหวัตถุ ๔ ก็คือ

ทาน รู้จักให้ปันแก่คนอื่นที่ขาดแคลน

ปิยะวาจา กล่าวแต่คำดี กล่าวแต่สิ่งที่เป็นอรรถเป็นธรรมกับคนอื่นเขา รู้จักพูดจาให้กำลังใจคนอื่นเขา

อัตถจริยา ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อคนอื่น หรือช่วยเหลือกิจการงานของคนอื่น

สมานัตตตา เป็นบุคคลที่สร้างคุณงามความดี โดยเสมอต้นเสมอปลาย เป็นบุคคลที่เอาใจเขามาใส่ใจเรา ตนเองไม่ชอบสิ่งใดก็ไม่ทำสิ่งนั้นกับคนอื่น เนื่องเพราะรู้ว่าคนอื่นก็ไม่ชอบใจด้วย เหล่านี้เป็นต้น