[เถรี]

วัตถุมงคลอีกชุดหนึ่งนั้นเป็นผ้ายันต์รูปนางพันธุรัตและสังข์ทอง มีพระคาถาจินดามณี ซึ่งถือว่าเป็นคาถาเรียกลาภ ถ้าตามวรรณคดีสังข์ทองนั้น ด้วยความที่นางพันธุรัตแม้ว่าจะเลี้ยงพระสังข์มาจนเติบใหญ่ก็ตาม แต่พระสังข์ก็เกรงกลัวว่าเป็นนางยักษ์ อาจจะจับตนกินเมื่อไรก็ได้ จึงได้ขโมยรูปเงาะ ไม้เท้า และเกือกแก้ว ไปชุบตัวในบ่อทอง จนผิวกลายเป็นทองแล้วก็ใส่ชุดเหาะหนีไป แต่ด้วยความที่นางพันธุรัตเป็นนางยักษ์มีฤทธิ์มาก จึงพยายามติดตามไป จนกระทั่งถึงยอดเขาแห่งนี้ พระสังข์ทองเห็นว่าหนีไม่พ้นแล้ว จึงอธิษฐานขอบารมีของแม่ช่วยรักษาตนให้รอดพ้นจากอำนาจของยักษ์ด้วย

บารมีแม่หรือว่าอานุภาพแห่งความเป็นมารดาที่ยิ่งใหญ่ไพศาล ถึงขนาดศาสนาฮินดู ได้สร้างเป็นรูปอุมาโยนิ ก็คืออวัยวะเพศหญิงที่ถือว่าเป็นของพระอุมา เป็นแหล่งกำเนิดสรรพชีวิต เอาไว้บรรดาศาสนิกของตนได้ทำน้ำมนต์บูชา ตรงนี้ถ้าหากว่าใครเข้าใจเคล็ดลับของศิวลึงค์ หรือที่บ้านเราเรียกว่า "ปลัดขิก" และรูปอุมาโยนิ ที่บ้านเราเรียกว่า "อีเป๋อ" ก็ตาม ถ้าสามารถเข้าถึงเคล็ดลับตรงจุดนี้ได้ จะเสก "ปลัดขิก" และ "อีเป๋อ" ได้ขลังสุด ๆ เนื่องเพราะว่าอานุภาพถึงขนาดสามารถสร้างโลกและสรรพชีวิตได้เลย แต่ถ้าไม่เข้าถึงตรงนี้ก็ยากที่จะทำได้..!

ด้วยอานุภาพแห่งแม่ จึงทำให้นางพันธุรัตไม่สามารถจะขึ้นไปจับตัวพระสังข์บนยอดเขาได้ จึงได้แต่ร้องไห้เสียใจว่าตนเองเลี้ยงพระสังข์มาด้วยความรักแท้ ๆ แต่ทำไมลูกถึงได้หนีตนเองมาเช่นนี้ ? ท้ายที่สุดก็ตรอมใจ แต่ก่อนจะตายก็ได้เขียนมนต์จินดามณี ซึ่งใช้เรียกเนื้อเรียกปลามาหาตนเอง เท่ากับว่าเป็นนางยักษ์ที่นอนรออยู่เฉย ๆ ก็มีอาหารกินตลอดเวลา ให้พระสังข์ได้เรียนเอาไว้ และภายหลังก็สามารถชนะ "หกเขย" ซึ่งท้าหาเนื้อหาปลาแข่งกัน เพราะคิดว่าตนเองมีบริวารมาก อย่างไรเสียก็คงจะหาเนื้อหาปลาชนะพระสังข์ทองแน่นอน

แต่ว่าพระสังข์ทองในรูปเจ้าเงาะอาศัยมนต์จินดามณีนี้แหละ เรียกเนื้อเรียกปลาไปหมด เมื่อ "หกเขย" ต้องการเอาชนะ มาขอเนื้อขอปลา ก็ต้องแลกกลับหูและจมูกของ "หกเขย" เป็นการกลั่นแกล้งบุคคลที่หมายชีวิตตนเองด้วยการทำให้อัปลักษณ์แค่นั้น แล้วแถมยังแพ้สังข์ทองเสียด้วย โบราณาจารย์ของเราจึงได้ผูก "พระคาถาจินดามณี" นี้ขึ้นมา อยู่ในลักษณะของ "พระคาถาเรียกลาภ"