[เถรี]

ถ้ากำลังใจของเราดี อันดับแรกก็คุ้มครองรักษาตัวเองได้ ถ้ากำลังใจเข้มแข็งสูงมาก ก็เผื่อแผ่แก่หมู่คณะได้

อันดับต่อไปเลย ถ้าหากว่ามีโอกาสก็ปล่อยชีวิตสัตว์อย่างที่ว่า ตัวกระผม/อาตมภาพจริง ๆ แล้วหมดอายุตั้งแต่ ๒๗ ปี เพียงแต่ว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเมตตาช่วยเตือนว่า "แกเป็นทหารมาทุกชาติ เข่นฆ่าเขาเอาไว้มาก เศษกรรมปาณาติบาตตามมาจะทำให้ป่วยบ่อย ให้ปล่อยชีวิตสัตว์ที่เขาจะฆ่า ประเภทปลาหน้าเขียงสักเดือนละตัวสองตัว จะได้ผ่อนกรรมตรงนี้ลงไปได้"

ปรากฏว่าพอไปถึงตลาด จะซื้อแค่ตัวสองตัวก็ใช่ที่ เพราะว่าว่าเห็นตาปริบ ๆ อยู่ทั้งกะละมัง หรือทั้งตลาด..! ส่วนใหญ่ก็มักจะเหมาหมด เอามาปล่อยจนกลายเป็นวังมัจฉาที่วัดท่าซุง ปล่อยอยู่ต่อเนื่อง ๓๐ ปีเต็ม ๆ อาการเจ็บไข้ได้ป่วยถึงได้ลดลง แล้วก็เจอหมอเจอยาที่เหมาะแก่ตัวเองบ้าง นั่นขนาดทำอย่างสม่ำเสมอทุกเดือน แสดงว่าเวรกรรมที่ทำไว้ในอดีตนั้น หนักหนาสาหัสมาก..!

ทุกวันนี้ท่านก็จะเห็นว่าพออากาศเปลี่ยน กระผม/อาตมภาพก็ไข้จับไว้ก่อน สองสามวันที่ผ่านมาไม่ได้ฉันเช้าร่วมด้วย เพราะว่าพอบิณฑบาตกลับมา ก็แทบจะไม่เหลือแรงเอาไว้เดินถึงกุฏิแล้ว จึงเป็นเรื่องที่พวกเราไม่ควรที่จะประมาท เพราะว่าวัฏสงสารนี้ สิ่งที่เที่ยงแท้คือความตาย แต่ไม่รู้ว่าจะตายตอนไหน ?!!

ดังนั้น..ถ้าหากว่าตายแล้วไปดี ก็ถือว่าพอจะเท่าทุนหรือมีกำไรบ้าง ถ้าตายแล้วไปไม่ดีก็ขาดทุน ถ้าสร้างเวรสร้างกรรมเก่าเอาไว้เยอะ ถึงเวลากว่าจะหลุดขึ้นมาสู่ภพภูมิที่ดีได้ บางทีพระพุทธเจ้าก็ตรัสรู้ไปแล้วหลายพระองค์แล้ว เรื่องวาระกรรมหรือกฎของกรรมเป็นเรื่องที่เที่ยงแท้แน่นอนเสมอ ใครทำคนนั้นรับ แล้วไม่ช้าก็เร็วต้องรับแน่นอน ใครประมาท..ถึงเวลาดีแล้วมัวแต่เพลิดเพลินอยู่ ถ้าสิ่งที่ไม่ดีเข้ามาอาจจะตั้งหลักไม่ทัน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๘ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)