[เถรี]

เรื่องของตำราวิชาการต่าง ๆ นั้น ถ้าครูบาอาจารย์ท่านระบุไว้อย่างไร ก็ต้องเป็นไปตามนั้น กระผม/อาตมภาพเคยแหกคอกฝืนกฎมามากแล้ว แต่ทำไม่สำเร็จ อย่างเช่นว่าคาถามหาประสานซึ่งใช้ห้ามเลือด ใช้ในการผสานบาดแผล จะต้องใช้ใบตองปิดแผลแล้วว่าคาถา กลั้นหายใจเป่าลงไป เมื่อจับจุดได้ว่าใช้กำลังสมาธิเท่าไรถึงได้ผล กระผม/อาตมภาพก็ใช้วิธีขี้เกียจ ก็คือขี้เกียจไปหาใบตอง ก็ว่าคาถาแล้วเป่าเลย ปรากฏว่าเป่าเท่าไรก็ไม่ติด เลือดยังไหลอยู่เหมือนเดิม ดังนั้น..อะไรที่เป็นเคล็ดลับฤกษ์ยามต่าง ๆ ที่ตำราระบุไว้ เราต้องทำตามนั้น

มีเรื่องเล่าว่า แม้แต่เสด็จในกรมหลวงชุมพร อยากจะลองสร้างหุ่นพยนต์ดู เราท่านก็รู้อยู่แล้วว่าท่านมีความสามารถขนาดไหน แต่ด้วยความที่ไม่มีฤกษ์ตรงกับตำรา ท่านเสกเท่าไร หุ่นก็แค่กระดิก ๆ ได้เท่านั้น ไม่สามารถจะลุกขึ้นมาให้ใช้งานได้..!

ดังนั้น..ท่านที่ขอบูชาโปรดรอไปก่อน อะไรที่มีอยู่ในเว็บไซต์วัดท่าขนุน ไปบูชาที่นั่นก่อน เพราะอย่างไรเสียก็เป็นล็อตสุดท้ายที่กระผม/อาตมภาพมีอยู่ ตอนแรกก็ตั้งใจจะเก็บของครูบาอาจารย์เอาไว้ ลักษณะเป็นไม้ตายประจำตัวบ้าง แต่ปรากฏว่ามีคนเรียกร้องมา

หลายท่านก็ถามว่า "ของรักของหวงสละได้ด้วยหรือ ?" นี่ขอย้อนไปถึงตอนที่มีปัญหาที่วัดทองผาภูมิ ทางคณะสงฆ์เขาประท้วงกัน เนื่องเพราะเกรงว่ากระผม/อาตมภาพจะมาเป็นเจ้าคณะอำเภอ แม้กระทั่งทุกวันนี้ก็มีการ "เตะสกัด" กันอุตลุด เพราะเกรงว่ากระผม/อาตมภาพจะขึ้นเป็นรองเจ้าคณะจังหวัด โดยที่พวกเขาไม่รู้หรอกว่ากระผม/อาตมภาพเองนั้นไม่ได้ต้องการเรื่องยศ เรื่องตำแหน่งอะไรเลย..!

อย่าลืมว่าแม้แต่ตำแหน่งเจ้าคณะตำบล กระผม/อาตมภาพก็เคยลาขาดลาทิ้งมาแล้ว ตำแหน่งรองเจ้าคณะอำเภอจะลาออก พอดีตอนนั้นอดีตหลวงพ่อเจ้าคุณแย้ม - พระธรรมวชิรานุวัตร, ดร. (แย้ม กิตฺตินฺธโร) ท่านยังอยู่ ท่านขู่เอาไว้ว่า "อย่าเสือกลาออกเชียวนะมึง..!" ในเมื่อสิ่งที่เราไม่ต้องการ แต่คนกลับต้องการ เราก็เลยกลายเป็น "ตำบลกระสุนตก" ไปโดยปริยาย..!

ถ้าถามว่ามากล่าวถึงเรื่องพวกนี้ทำไม ? ก็เนื่องเพราะว่าตอนช่วงนั้น กระผม/อาตมภาพได้ติดเอามีดหมอชาตรีรุ่นแรก ของหลวงพ่อวัดท่าซุงไปด้วย ซึ่งมีดหมอชาตรีนั้น กระผม/อาตมภาพเองทันทีที่ได้ยินว่าหลวงพ่อท่านตั้งใจจะเสกน้ำมันชาตรี ใครมีวัตถุมงคลอะไรให้เอาไปเข้าพิธีชาตรีกันเอง กระผม/อาตมภาพก็วิ่งไปที่พยุหะคีรี ซึ่งตอนนั้นเป็นร้านจำหน่ายพวกวัตถุมงคลต่าง ๆ โดยเฉพาะมีดหมอ กวาดมาหมดตลาด ทุกขนาดได้มาแค่ ๖๐ กว่าเล่ม แล้วก็มีขนาดใหญ่ที่เป็นด้ามงาฝักไม้ ๗ นิ้วอยู่เล่มเดียวเท่านั้น จึงใช้ติดตัวมาตลอด