[เถรี]

พวกเราเมื่อผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองมาแล้ว ก็ตรงไปหาห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็มารอกระเป๋า โดยที่กระผม/อาตมภาพมีแค่กระเป๋าขึ้นเครื่องหนัก ๕.๒ กิโลกรัมอยู่ใบเดียว แต่ก็ต้องมารอด้วย ได้กระเป๋าครบแล้ว เดินผ่านออกมา เจ้าหน้าที่ยังให้ส่งกระเป๋าไปสแกนอีกรอบหนึ่ง เป็นการทำงานที่ค่อนข้างจะรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง

แล้วพวกเราก็มาเช่ารถแท็กซี่ ซึ่งทางด้านนี้รถแท็กซี่นั้นจะเป็นรถรับผู้โดยสาร ๕ คน ตอนแรกก็มีคนกระดี๊กระด๊าจะมาขอเฉลี่ยใช้รถด้วย แต่ปรากฏว่าคณะของเรามากัน ๔ คน นั่งหน้า ๑ คน นั่งหลัง ๓ คน เต็มพอดี ราคา ๕๕ ริงกิต ซึ่งเป็นเงินไทยก็เกือบ ๆ ๕๐๐ บาท ตรงไปยังโรงแรม OZO ในเขต George Town ของรัฐปีนัง ซึ่งเป็นเขตเมืองเก่า ที่มีอาคารสไตล์ชิโนโปรตุเกสอยู่เป็นจำนวนมาก

พวกเราต้องขึ้นไปรับห้องที่เคาน์เตอร์ชั้น ๒๐ แต่ว่าห้องพักที่ได้อยู่ชั้น ๓ เมื่อได้คีย์การ์ดมาแล้ว จึงต้องย้อนกลับลงไปอีกครั้งหนึ่ง เพื่อที่จะเข้าห้องพักของตน ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะออกไปเดินเล่นกันรอบบริเวณนี้ แต่ว่าหลังจากสรงน้ำเรียบร้อยแล้ว ทางด้านพี่ศุ น้องปุย และน้องเล็ก ก็ยังตกลงกันไม่ได้ ว่าจะไปทางไหนบ้าง ? โดยเฉพาะในส่วนไฮไลท์ของที่นี่ก็คือตลาดกลางคืน ซึ่งกระผม/อาตมภาพไม่นิยมการเที่ยวกลางคืนแม้แต่นิดเดียว จึงได้ปฏิเสธว่าถ้าอย่างนั้นก็จะไม่ไปไหนแล้ว หลังจากบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเสร็จก็จะพักผ่อนเลย เพราะว่าจะต้องตั้งใจภาวนาอุทิศส่วนกุศลให้กับ "หลงโถว" และบริวาร ให้สมกับที่อีกฝ่ายรอคอยมานาน

อีกส่วนหนึ่งก็คือ WIFI ของโรงแรม OZO แห่งนี้ แรงสู้โรมมิ่งที่เปิดมาจากเมืองไทยไม่ได้ ขอเจริญพรขอบคุณ "ไอ้อ้วน" (นางสาวดวงฤทัย ตั้งวรกุลกิจ) ที่ช่วยซื้อแพ็คเกจโรมมิ่งให้กระผม/อาตมภาพทีหนึ่งตั้ง ๗ วัน ทั้ง ๆ ที่อยู่ที่นี่ไม่ครบ ๔๘ ชั่วโมงดี ปรารถนาสิ่งใดก็ขอให้สมหวัง ได้รับความสะดวกสบายกันทุกคน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)