[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพหนีน้ำท่วมไปเยือนเกาะปีนัง ซึ่งในสมัยโบราณนั้นเกาะปีนังเป็นส่วนหนึ่งของรัฐเคดาห์ ประเทศมาเลเซีย หรือในชื่อเดิมก็คือรัฐไทรบุรี ซึ่งเราได้เสียให้กับประเทศอังกฤษไปในสมัยรัชกาลที่ ๕ ประกอบไปด้วย ๔ รัฐมลายู ก็คือ ไทรบุรี กลันตัน ตรังกานู และปะลิส

คราวนี้ในชื่อใหม่ของรัฐไทรบุรีก็คือรัฐเคดาห์ นี่ถือว่าเป็นความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดอย่างหนึ่ง อีกประการหนึ่งก็คือเกาะหมากหรือว่าเกาะปีนังนี้ มีความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้น จนกระทั่งปัจจุบันนี้เป็นรัฐหนึ่งของประเทศมาเลเซียแล้ว ไม่ใช่เป็นส่วนหนึ่งของรัฐเคดาห์อย่างในอดีต

กระผม/อาตมภาพได้รับความเมตตาจากทิดดอย (ว่าที่ ดร. ภาณุพงศ์ วังประภา) ทำการเรียกรถแท็กซี่ให้ ซึ่งความจริงนัดกันตอน ๘ โมงเช้า แต่ปรากฏว่ารถแท็กซี่อยู่ห่างไปแค่ ๓ ซอย ใช้เวลาวิ่งมาไม่ถึง ๕ นาที แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีมาก เนื่องเพราะว่าขาไปสนามบินนั้นไม่ทราบเหมือนกันว่ารถติดอะไรกันนักหนา กว่าที่จะไปถึงท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมืองก็เล่นไปชั่วโมงกว่า..!

ไปถึงปรากฏว่ามาดามศุ ป้าศุ หรือ พี่ศุ (นางศุภากาญจน์ หว่อง) แล้วแต่ใครจะเรียก มารออยู่กับหลานสาว ก็คือน้องปุย (นางสาวปิยะพร เพิงจันดา) ซึ่งมาในฐานะ FC วัดท่าขนุน ด้วยเหตุที่ว่าพี่ศุนั้น จะต้องเดินทางไปเมืองฉงชิ่งในวันเดินทางกลับจากปีนัง แต่ว่าต้องออกแต่เช้าเพื่อให้ไปทันกับพรรคพวกที่รออยู่ด้านนั้น จึงต้องทิ้งให้กระผม/อาตมภาพเดินทางกลับด้วยตนเอง ทำเอาน้องปุยทำใจไม่ได้

โดยเฉพาะพี่ศุบอกกับน้องปุยว่า "หลวงพ่อฉันมรณภาพไปแล้ว (หมายถึงหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง) ตอนนี้เหลือแต่หลวงพ่อของแก แกก็ดูแลเองแล้วกัน" ทำเอาน้องปุยต้องลางาน เพื่อที่จะมาติดตามคอยบริการตลอด ๓ วันนี้ ทำให้รู้สึกเกรงใจมากอยู่เหมือนกัน

แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายมีความคล่องตัวและชำนาญมาก จึงทำการจองตั๋วเครื่องบิน ทำการขอวีซ่า และใบผ่านแดนออนไลน์ ตลอดจนกระทั่งเช็คอินออนไลน์มาให้เรียบร้อย กระผม/อาตมภาพจึงรับแค่ตั๋วที่น้องปุยปริ๊นท์มาให้ แล้วก็เดินผ่านเครื่องตรวจเอ็กซเรย์เข้าไป ปรากฏว่าแม้จะไม่มีอะไรดังเลยก็ตาม แต่ว่าเจ้าหน้าที่ก็ขออนุญาตลูบ ๆ คลำ ๆ ทั้งตัวด้วยความรอบคอบ ต้องถือว่า "ทำงานเป็น" ทีเดียว