[เถรี]

แม้แต่กระผม/อาตมภาพเองก็ไปคลุกคลีตีโมงอยู่ที่บ้านสมุทรปราการ เป็นระยะเวลายาวนานทีเดียว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ไปพิสูจน์ด้วยมโนมยิทธิที่ศึกษามา พอคนป่วยแตะสายสิญจน์ที่หลวงปู่ครูบาธรรมชัยจับอยู่ หลวงปู่ท่านจะบอกได้ทันทีว่า เจ็บไข้ได้ป่วยด้วยโรคอะไร ? เป็นมากี่ปี กี่เดือน กี่วันแล้ว ต้องใช้ยาอะไรในการรักษา

ส่วนกระผม/อาตมภาพนั้นบอกได้แค่ว่าป่วยมากี่ปี พอมาถึงเดือนก็เริ่มเป๋ ถ้าไปถึงวันนี่ไปไม่เป็นเอาเลย พอทดสอบอยู่หลายครั้ง หลวงปู่ท่านไม่ได้ว่าอะไร แต่หลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านด่าเอาว่า "ไม่เจียมตัว ทิพจักขุญาณยุคนี้ต้องนับว่าหลวงปู่ครูบาธรรมชัยนั้นยอดเยี่ยมที่สุด เพราะว่าถ้าทิพจักขุญาณไม่ดี ย่อมไม่สามารถที่จะเข้าถึงสมุฏฐานของกรรมที่ก่อให้เกิดโรคได้ แกดันไปสู้กับปรมาจารย์ระดับนั้น ไม่หงายท้องกลับมาก็แปลกไปแล้ว..!" กระผม/อาตมภาพก็หาได้เข็ดไม่ เนื่องเพราะว่าเป็นเด็กสู้ครูมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว..!

ครั้นมาถึงยุคของตนเอง แรก ๆ ญาติโยมที่เจ็บไข้ได้ป่วยมา ก็แนะนำให้ไปรักษาด้วยยาโน้นบ้าง ยานี้บ้าง แล้วแต่เวรแต่กรรมของแต่ละคน ครั้นพอท่านอาจารย์บ๊ะปรากฏตัวขึ้นมา กระผม/อาตมภาพก็ใช้วิธีเดียวกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ก็คือ "ใครเจ็บไข้ได้ป่วยมา ก็ไปวัดโพธิลังการ์เอาเองก็แล้วกัน ผมหมดหน้าที่แล้ว" ประมาณนั้น..!

เมื่อกราบลาแล้วก็พยายามที่จะหนีให้เร็วที่สุด เนื่องเพราะว่านอกจาก "น้ำบนหัว" ก็คือฝนฟ้าที่พร้อมจะเทลงมาแล้ว "น้ำข้างล่าง" ยังทะลักข้ามเจ้าพระยามาอีกต่างหาก ถ้าหากว่าท่วมถนนคราวนี้ก็ได้บันเทิงเริงรมย์เป็นแน่..! จึงต้องรีบเผ่นกลับที่พักให้เร็วที่สุด โดยเฉพาะที่พักทางด้านวัดอุทยานนั้น กุฏิริมป่าช้าที่กระผม/อาตมภาพพักอยู่ ตอนนี้กลายเป็นเกาะไปเรียบร้อยแล้ว เนื่องเพราะว่าฝั่งอุโบสถน้ำท่วมให้ทั่วไปหมด เหลือแต่ทางด้านนี้ ที่ "น้องน้ำ" ยังไม่คิดจะมาเยี่ยมเยือน ก็ต้องขอบคุณในความเมตตาที่ยังเว้นที่เอาไว้ให้ ถ้าจะท่วมช่วงที่อยู่ปีนังก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้ากลับมาแล้ว กรุณารีบแห้งไว ๆ ก็แล้วกัน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๑ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)