[เถรี]

บุคคลที่เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด ซึ่งเพื่อนฝูงยกไว้เลยก็คือท่านพระครูสังฆกิจจารักษ์ วัดสิงห์ อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม หรือที่กระผม/อาตมภาพเรียกท่านว่า "พี่กวง" เพราะว่าท่านอายุมากกว่า ๖ ปี

ตั้งแต่เรียนประกาศนียบัตรบริหารกิจการคณะสงฆ์มาด้วยกัน ๑ ปี พอถึงปีที่ ๒ ของปริญญาตรี สาขาพระพุทธศาสนา "พี่กวง" ซึ่ง "ปะฉะดะ" ทุกคนที่ขวางหน้า อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนความประพฤติ จากหลังเท้าเป็นหน้ามือเสียอย่างนั้น..!

เมื่อพรรคพวกสอบถามท่านก็บอกว่า "ผมดูจากพี่เล็กครับ เนื่องเพราะว่าท่านเป็นพระเถระ ภาระงานมากขนาดนั้นแล้วยังทำทุกอย่าง อยู่ในลักษณะที่สมบูรณ์ตามหน้าที่ไม่เคยพลาด เวลาเรียนเต็มทุกชั่วโมงยังไม่พอ นั่งหน้าห้องพร้อมที่จะถกเถียงทางวิชาการกับครูบาอาจารย์โดยตลอด แต่ไม่เคยก้าวร้าวครูบาอาจารย์เลย ทุกคนก็เห็นแล้วว่า ท่านให้ความเคารพครูบาอาจารย์ทั้งพระและฆราวาสเสมอกัน คำว่าเสมอกันในที่นี้ ก็คือยกให้เป็นครูบาอาจารย์จริง ๆ ในเมื่อผมเห็นเช่นนั้น ถึงได้พยายามเลียนแบบและทำตาม จนกระทั่งทุกวันนี้"

พรรคพวกเพื่อนฝูงเขาก็จะรู้ดีว่า "พี่กวง" ซึ่งเป็นคนค่อนข้างหัวดื้อ หัวรั้น พร้อมที่จะลุยทุกสนาม แต่ถ้าหากว่าเจอกระผม/อาตมภาพ จะมาขอกราบก่อนในฐานะลูกศิษย์ทุกครั้ง เป็นเรื่องที่อัศจรรย์อยู่เหมือนกัน

ท่านอาจารย์ ดร.จักรฤกษณ์ จันทร์ดำ ซึ่งสอนกระผม/อาตมภาพในปริญญาตรี ท่านบอกไว้อย่างชัดเจนว่า "ท่านอาจารย์พระครูธรรมธรเล็ก ควรที่จะไปเรียนมหาวิทยาลัยข้างนอกมากกว่า ผมมั่นใจว่าภายใน ๓ เดือนเท่านั้น ท่านสามารถเอาเขาเป็นลูกศิษย์ได้ทั้งมหาวิทยาลัย" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่คิดว่า ไม่ทราบท่านอาจารย์เอาอะไรเป็นเครื่องวัด ?

แต่ตอนที่สอบเข้าปริญญาโทนั้น ท่านอาจารย์ ดร. ธัชชนันท์ อิศรเดช ท่านได้บอกว่า "ท่านอาจารย์พระครูทราบไหมครับว่า ท่านเป็นคนที่มั่นใจตัวเองสุด ๆ เลย ?" กระผม/อาตมภาพก็ถามว่า "ท่านอาจารย์ดูจากตรงไหนครับ ?" ท่านบอกว่า "แค่ดูจากท่าเดินตอนเข้ามาในห้องสัมภาษณ์นี่แหละครับ ปกติแล้วจะไม่มีใครเดินท่านี้"