[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๘ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถนนพหลโยธิน หมู่ที่ ๑ ตำบลลำไทร อำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เพื่อไปร่วมงานปฐมนิเทศนิสิตปริญญาเอก ๓ สาขา เช่น สาขาการจัดการเชิงพุทธ สาขารัฐประศาสนศาสตร์ และสาขารัฐศาสตร์ ซึ่งสาขาการจัดการเชิงพุทธนั้นเป็นรุ่นที่ ๑๕ แล้ว พอเห็นรุ่นเข้าก็ยังตกใจ เนื่องเพราะว่าตัวกระผม/อาตมภาพนั้น จบปริญญาเอกสาขาการจัดการเชิงพุทธรุ่นที่ ๒ โดยที่เป็นนิสิตที่แซงขึ้นมาจบพร้อมกับรุ่นพี่ รุ่น ๑

เนื่องเพราะว่าในการเรียนครั้งแรก ๆ นั้น ทางคณาจารย์เข้มงวดเป็นอย่างยิ่ง อย่างเช่นว่าหนังสืออ้างอิงต้องมีของต่างประเทศไม่น้อยกว่า ๒๐ เล่ม แล้วกระผม/อาตมภาพเองก็หาได้แค่ ๑๗ เล่มเท่านั้น ซ้ำครูบาอาจารย์ยังขู่เอาไว้เป็นการหนักว่า ทุกเล่มที่อ้างอิงต้องมีอยู่ในมือ ถึงเวลาสอบ ถ้าสงสัยตรงไหนจะขอดูต้นฉบับ..!

ทำเอาพวกกระผม/อาตมภาพประสาทกลับไปตาม ๆ กัน บรรดารุ่นพี่ก็เลย "ตัดช่องน้อยแต่พอตัว" ด้วยการปล่อยให้รุ่นของกระผม/อาตมภาพจบก่อน แล้วหลังจากนั้นก็มาอ้างอิงวิทยานิพนธ์รุ่นของกระผม/อาตมภาพ เพื่อที่จะจบตามบ้าง สมกับที่เป็นรุ่นพี่ผู้ชาญฉลาดเสียจริง ๆ..!

แต่ด้วยความที่ว่าวันนี้กระผม/อาตมภาพมีงานรับโล่และประกาศเกียรติคุณ "พระวิปัสสนาจารย์เกียรติคุณ" ประจำสถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ดังนั้น..เมื่อทักทายครูบาอาจารย์และรุ่นน้องที่มาเข้าปฐมนิเทศแล้ว ก็ได้เดินทางไปยังอาคารพระวิสุทธาธิบดี ชั้น ๔ สถาบันวิปัสสนาธุระ ซึ่งบางทีก็เรียกง่าย ๆ ว่า "อาคารหอฉัน"

เมื่อเข้าไปถึง ท่านพระครูภาวนาวรบัณฑิต วิ., ดร. (วริทธิ์ธร วรเวที) ผู้อำนวยการส่วนงานวางแผนและพัฒนาการอบรม สถาบันวิปัสสนาธุระ เจ้าของงาน ก็รีบมาต้อนรับ พาเข้าไปนั่งในส่วนของพระวิปัสสนาจารย์เกียรติคุณ ซึ่งได้รับในงานนี้ทั้งหมด ๑๘ รูปด้วยกัน มองหน้ากันแล้วก็ประมาณว่า "ท่านก็มาด้วยหรือ ?" ก็คืออยู่ในลักษณะที่ว่ารู้จักมักคุ้นกันหมดแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็เลยทำให้รู้สึกสะท้อนใจว่า ผู้ที่ทำงานเกี่ยวกับการสอนธรรมนำปฏิบัติฝ่ายวิปัสสนากรรมฐานนั้น ทำไมช่างมีน้อยเหลือเกิน ?!