[เถรี]

แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ตรัสเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า "สัตว์โลกเกิดเท่าไรตายหมดเท่านั้น" โดยเฉพาะชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง ก็คือทุกรูปทุกนามต้องก้าวเข้าไปหาความตายในที่สุด

หลายท่านที่กำลังใจไม่ดี พอได้ยินคำว่า "ตาย" ก็รู้สึกหวาดสะดุ้ง ที่ภาษาเก่าใช้คำว่า "เกรงมรณภัย" แต่ถ้าท่านทั้งหลายเข้าใจว่า ความตายเป็นเรื่องปกติของมนุษย์และสัตว์ทุกรูปทุกนาม แล้วพยายามมองให้เห็นความเป็นธรรมดาตรงนี้ ท่านก็จะไม่หวาดกลัวอีก

เนื่องเพราะว่าร่างกายนี้เป็นสมบัติของโลก ที่เรายืมมาใช้ชั่วคราวเท่านั้น ก็คือเป็นเพียงธาตุ ๔ ดิน น้ำ ไฟ ลม ที่ประกอบกันขึ้นมา แล้วตัวเราที่สร้างบุญสร้างกรรมมา ก็ได้อาศัยเพื่อที่จะชดใช้กรรมเก่าบ้าง สร้างกรรมใหม่บ้าง ถ้าหากว่าท่านใดที่พื้นฐานดี เมื่อเข้ามาอยู่ในร่างกายนี้ ก็ประกอบกองบุญการกุศล ทำให้ตนเองนั้น ก้าวขึ้นไปอยู่ในภพภูมิที่สูงยิ่ง ๆ ขึ้นไป แต่ถ้าหากว่าท่านทั้งหลาย ในอดีตสร้างกรรมไว้มาก ถึงมีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา แต่ก็อาจจะอยู่ในลักษณะที่ว่า "มืดมาแล้วมืดไป ณ เบื้องหน้า"..!

จึงเป็นเรื่องที่เราท่านทั้งหลาย ซึ่งถือว่าเป็นนักปฏิบัติธรรม จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องพินิจพิจารณาให้ชัดเจนว่า ร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา เป็นแค่เปลือกที่เรามาอาศัยอยู่ เหมือนกับเปลือกหอยหรือว่ากระดองเต่า หรือเหมือนกับเสื้อผ้าชุดหนึ่ง เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องทิ้งผ้าชุดเก่า ซึ่งหมดสภาพใช้งานไม่ได้แล้ว เพื่อที่จะไปหาผ้าชุดใหม่มาใช้งานต่อไป

ถ้าเราสร้างบุญเอาไว้ดี ก็ได้เสื้อผ้าสวย ๆ ราคาแพง ๆ มาสวมใส่ แต่ถ้าหากว่าสร้างบาปไว้มาก ก็อาจจะเจอผ้าเก่า ผ้าขาด ให้เราได้ใช้งาน ก็ขึ้นอยู่กับบุญกับกรรมที่ท่านทั้งหลายจะได้กระทำต่อไป ถ้ามีปัญญารู้สำนึกว่าชาตินี้เราใช้ผ้าเก่าผ้าขาด ก็เพราะว่าในอดีตเราสร้างกรรมไม่ดีไว้มาก แล้วเร่งในการสร้างคุณงามความดีเอาไว้ ชาติต่อ ๆ ไปท่านก็อาจจะได้ผ้าใหม่ราคาแพงมาใช้เช่นกัน

หรือเปรียบเสมือนว่าตัวเราคือคนขับรถ ร่างกายนี้ก็เหมือนกับรถคันหนึ่ง เมื่อเราใช้งานจนรถหมดสภาพแล้ว ก็ต้องออกจากรถคันนี้ ไปหารถคันใหม่มาใช้งานต่อไป ซึ่งก็เหมือนกับเรื่องของเสื้อผ้า คือว่าถ้าสร้างบุญเอาไว้ดี ก็ได้รถยี่ห้อดี ราคาแพงมาขับขี่ ถ้าสร้างบุญไว้ไม่ดี ก่อกรรมทำเข็ญเอาไว้มาก ก็อาจจะได้รถเก่า ๆ พัง ๆ วิ่งไปซ่อมไปมาใช้งาน..!