[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ ช่วงนี้พวกเราไปอบรมกันหลายรูป รวมทั้งไปเป็นพระวิทยากรและกองงานตรวจข้อสอบด้วย ก็จะเหลืออยู่กันน้อยลงไปหน่อย งานอะไรที่คนอื่นเคยทำอยู่ เราก็ต้องแบกภาระทำแทนไปด้วย ซึ่งเรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นทางโลก หรือว่าทางคณะสงฆ์ เราก็ควรที่จะศึกษาแล้วก็ทำงานส่วนของคนอื่นให้ได้ด้วย

ในทางการทหารนั้น นายทหารทุกนายจะต้องทำหน้าที่เหนือกว่าตนได้สองขั้น อย่างเช่นว่าถ้าเป็นหัวหน้าหมู่ ต้องทำหน้าที่รองหัวหน้าหมวด และหัวหน้าหมวดได้ด้วย เนื่องเพราะว่าเวลารบกัน เกิดผู้ที่อยู่เหนือกว่าตนเสียชีวิตลงไปกะทันหัน เราต้องนำหน่วยงานนั้นแทนได้..!

คราวนี้ส่วนใหญ่แล้วพวกเราไม่ได้คำนึงถึงตรงนี้ มักจะไปคิดง่าย ๆ ว่า "หน้าที่เขา" โดยไม่ได้คิดถึงว่าสักวันหนึ่งจะเป็น "หน้าที่ของเรา" ดังนั้น..เรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าเราทำเป็นแล้ว ก็จะอยู่ในลักษณะที่โบราณว่า "รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม" ก็คือการเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ไม่เหมือนกับการแบกหามที่จะต้องหนัก หากแต่ว่าเรียนเพื่อรู้ ถึงเวลาจะได้หน้าที่แทนคนอื่นเขาได้

แต่ก็เป็นเรื่องแปลกที่ว่าตั้งแต่สมัยฆราวาสมา เวลากระผม/อาตมภาพลางาน กลับไปต้องนั่งทำงานของตนเองอีกหลายวันต่อเนื่องกัน เพราะว่าไม่มีใครทำแทนได้ แต่ขณะที่เพื่อนฝูงลางาน กระผม/อาตมภาพกลับทำแทนได้ทุกตำแหน่ง บางอย่างก็ขึ้นอยู่กับความคล่องตัวของเราที่จะเรียนรู้งาน แต่ขณะที่บางคน อะไรที่ยากหน่อยก็จะไม่แตะเลย ขอให้จำคำโบราณที่ว่า "ลำบากก่อนแล้วสบายเมื่อปลายมือ" ถ้าเราทำงานยากได้ ต่อไปงานอื่นก็ง่ายทั้งหมด

ถ้าทุกท่านสังเกตจะเห็นว่า ถ้างานอะไรยาก กระผม/อาตมภาพจะโดดใส่ตรงนั้น เกิดจากนิสัยประจำตัว ก็คืองานง่ายไม่มีอะไรท้าทาย ส่วนงานยากนั้น ถ้าหากว่าเราทำได้ ก็จะกลายเป็นเกียรติประวัติประจำตนเอง แล้วในขณะเดียวกันก็ได้ทดสอบความรู้ ความสามารถ และกำลังใจของตนเองไปด้วยว่า การทำงานนั้น เราได้มีกำลังใจอยู่ในลักษณะแบบใด ? ทำแล้วแบกเอาไว้ หรือว่าทำงานแค่เป็นงาน เรื่องพวกนี้ท่านทั้งหลายจะต้องไปศึกษาหาหนทางกันเอาเอง เพียงแต่เรียนบอกเอาไว้ เพื่อถึงเวลาแล้วจะได้ไม่ต้องมาเครียด..!