[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒๗ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ เมื่อคืนสายการบินดรุกแอร์พาคณะของกระผม/อาตมภาพแวะไปสนามบินบักโดกรา ประเทศอินเดียก่อน เพื่อรับส่งผู้โดยสารที่นั่น ทำการเติมน้ำมัน แล้วถึงได้บินกลับมาสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ

จากที่คำนวณเอาไว้ว่าน่าจะถึงประเทศไทยตอนประมาณ ๒ ทุ่มครึ่ง จึงกลายเป็นว่ามาถึงประเทศไทยประมาณ ๓ ทุ่มครึ่ง แล้วก็ต้องเดินเป็นระยะทางที่ไกลมาก ๆ มาประทับหนังสือเดินทางเพื่อกลับเข้าประเทศ แล้วออกไปรอรับกระเป๋าที่สายพาน ๘ ทำเอาเดินกันจนขาลากไปเลย

แต่ก็เป็นการดีว่าหลังจากที่ขึ้นลงเขารังเสือมาแล้ว แข้งขาระบม จนกระทั่งพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยาน ต้องขอเอาแผ่นแปะบรรเทาอาการปวดจากญาติโยมมาแปะเสียรอบตัว ทำให้การเดินที่นี่ของพวกเรากลายเป็นการฟื้นกล้ามเนื้อของตนเองใหม่ แล้วการเดินเร็ว ๆ โดยที่ไม่ต้องระวังว่าจะขาดออกซิเจนหรือไม่ ก็ทำให้กระผม/อาตมภาพเดินอย่างมีความสุขมาก..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าในสถานที่สูงตั้งแต่ ๓,๐๐๐ เมตรขึ้นไป ออกซิเจนค่อนข้างจะเจือจาง เมื่อร่างกายรับเข้าไปไม่พอ ก็จะเกิดการสะสมคาร์บอนไดออกไซด์ในกล้ามเนื้อของเรา ทำให้เมื่อยล้าได้ง่าย

ส่วนที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดก็คือตอนที่กระผม/อาตมภาพไปประเทศทิเบต และอีกครั้งหนึ่งก็คือไปเสฉวนตะวันตกที่อุทยานย่าติง การเดินขึ้นที่สูงในระดับความสูงจากน้ำทะเล ๔,๐๐๐ กว่าเมตรนั้น เดินแค่ ๒ ก้าว ๓ ก้าว ก็ต้องอ้าปากหอบหายใจแล้ว แข้งขาอ่อนล้าไปหมด เพราะว่ากล้ามเนื้อขาดออกซิเจนไปหล่อเลี้ยงนั่นเอง ถึงได้มีการวัดออกซิเจนกันเป็นระยะ ๆ ถ้าหากว่าใครออกซิเจนต่ำกว่า ๘๐ หัวหน้าทัวร์ในช่วงนั้นก็จะไม่ยอมให้พวกเราเดินทางต่อ หากแต่ว่าให้พักรอคณะหรือว่าเดินกลับไปข้างล่างเลย..! เป็นต้น

กระผม/อาตมภาพกลับมาถึงที่พักด้วยรถที่พระครูสมุห์ต้นไม้ (พระครูสมุห์กรณ์พัฒน์ กนฺตวณฺโณ) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดอุทยาน และคุณปิง (นายณัฐภาคย์ องค์วรวิทย์) อุตส่าห์ตามไปรับที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ มาถึงวัดอุทยานตอน ๕ ทุ่มเศษ ทำงานอะไรนิดหน่อยเพื่อป้องกันไม่ให้ตื่นขึ้นมาแล้วลืม จากนั้นก็นอนยาวสลบไสลไปจนกระทั่งเกือบตี ๓ ถึงได้ตื่นขึ้นมาตรวจแก้บันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน แล้วเก็บข้าวของต่าง ๆ ขึ้นรถ