[เถรี]

พวกเราเริ่มออกเดินกันตั้งแต่ตอน ๐๗.๔๐ น. ปรากฏว่าถนนนั้นเป็นทางเดินที่คดเคี้ยวไปตามป่าตามเขา โดยเฉพาะสูงชันขึ้นไปเรื่อย ๆ ม้าข้างหน้านั้นมีปัญหาอยู่ที่ว่า ถ้าเป็นม้าที่น้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) ขี่อยู่นั้น ก็มักจะหยุดขี้ หยุดเยี่ยว หยุดกินน้ำอยู่เสมอ ส่วนม้าที่น้องการ์ตูนขี่รู้สึกว่าปอดจะไม่ค่อยดี หรือติดนิสัยขี้เกียจก็ไม่ทราบ เดินขึ้นที่สูง ๔ ก้าว ๕ ก้าวก็จะหยุดหอบหายใจ ถ้าหากว่าไม่ดุไม่ว่าก็ไม่เดินต่ออีกด้วย ทำให้ต้องเดิน ๆ หยุด ๆ กันไปตลอดทาง

เส้นทางก็สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ มีการเอาไม้มาฝังดินเอาไว้ เพื่อที่จะเป็นขั้นบันได แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะทนแดดทนฝนไปได้อีกนานเท่าไร ? เพียงแต่ว่าม้านั้นมักจะชอบเดินทางด้านนอก เนื่องเพราะว่าขั้นบันไดที่ทำเอาไว้นั้น กว้างเกือบ ๑ เมตร ส่วนยาวนั้นก็น่าจะอยู่ที่ ๑ เมตรครึ่ง ทำให้ม้าเดินไม่ค่อยถนัด พวกเราขึ้นไปจนถึงลานพักม้าข้างบน ซึ่งเป็นจุดสุดทางตอนเวลา ๐๘.๒๐ น.ของทางประเทศภูฏาน เมื่อลงจากม้ามาก็เห็นวัดเขารังเสือ ลอยเด่นอยู่เกือบถึงยอดเขาด้านหน้า ทำเอาหลายคนเห็นแล้วแทบจะถอดใจ.!

เมื่อนับคนได้ครบถ้วนแล้ว น้องการ์ตูนกับคุณตี๋ (นายภิญชัย จารุพาณิชย์กุล) พาพวกเราตรงไปยังร้านอาหาร ร้านกาแฟ ให้ใครก็ตามที่ต้องการเติมคาเฟอีน จัดการเติมให้เรียบร้อย ใครที่ต้องการเข้าห้องน้ำก็เข้าเสียก่อน หลังจากนั้น ๙ โมงตรงก็ระดมพลเดินขึ้นเขากัน

กระผม/อาตมภาพนั้นแม้ว่าจะอายุมากแล้ว แต่ด้วยความที่บิณฑบาตอยู่ทุกวัน ทำให้เดินนำหน้า มองไม่เห็นคนข้างหลัง รออยู่พักหนึ่งถึงได้มีเถ้าแก่ชู (นายบุญชู ถาแก้ว) เดินมาทัน จึงได้เดินไปสองคนหัวเห็ด ค่อย ๆ ขึ้นสูงไปเรื่อย โดยที่มีช่องให้สามารถถ่ายวิววัดเขารังเสือเป็นระยะ ๆ ไป แล้วบางช่วงก็มีห้องน้ำที่จัดสร้างเอาไว้รองรับนักท่องเที่ยวด้วยความรอบคอบ และขณะเดียวกันก็มีประปาภูเขา ให้บรรดาท่านทั้งหลายที่หมดสภาพ ไม่ได้พกน้ำมา สามารถที่จะดื่มกินแก้กระหายได้อีกด้วย

เพียงแต่ว่าการเดินทางในระดับความสูง ๓,๑๒๐ เมตรนี้ สิ่งหนึ่งที่เผลอไม่ได้เลยก็คือเราจะขาดออกซิเจนหรือเปล่า ? ถ้าขาดเมื่อไร อาจจะป่วยเป็นโรคแพ้พื้นที่สูง หรือที่ฝรั่งเรียกว่า Altitude sickness ก็เป็นได้