[เถรี]

วิธีรับมือที่ดีที่สุดให้ทำตัวให้เป็นประโยชน์ คุณแม่บ้านก็กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ขัดห้องน้ำ คุณพ่อบ้านก็ตัดหญ้า ซ่อมกรงหมา ซ่อมรั้ว ทาสีบ้านไปเรื่อย เอาให้หายบ้า..! พอกิเลสที่มาฟ้าถล่มดินทลาย เพราะว่าโดนเก็บกดไว้นาน เริ่มเบาลง เหมือนกับเขื่อนแตกแรก ๆ น้ำทะลักมาแรงมาก แต่พอยื้อผ่านไประยะหนึ่ง กำลังน้ำน้อยลง เราก็ค่อย ๆ อุดรู ก็คือดึงสติกลับมาที่ลมหายใจเข้าออกหรืองานตรงหน้าใหม่ แรก ๆ ก็สู้กันแบบนี้ วันหนึ่งพังเป็นร้อย ๆ ครั้ง หกล้มหกลุก หัวร้างคางแตก แต่ต้องสู้..อย่ายอมแพ้..!

นักปฏิบัติธรรมกว่าจะเอาดีได้ ถ้าเป็นนักรบก็แผลทั้งตัว หาที่ว่างไม่ได้หรอก อย่างอาตมภาพนี่โบราณเรียกว่า "เย็บจนเข็มหลง" คือไม่รู้ว่าจะเย็บแผลไหน ดึงทางด้านนี้แผลทางด้านโน้นเปิด ดึงทางด้านโน้นแผลทางด้านนี้เปิด หามุมเย็บยากมาก..!

ดังนั้น..บารมี คือกำลังใจ เป็นสิ่งสำคัญสุด ๆ ถามว่าสำคัญตรงไหน ? สำคัญตรงที่ว่าแพ้ก็ต้องสู้ ท้อก็ห้ามถอย..!

แล้วเราจะมีกำลังใจแบบนี้ได้อย่างไร ? ต้องดูองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา พระองค์ท่านทรงทรมานพระวรกายอยู่ถึง ๖ ปีเต็ม ๆ ประเภทแค่ลุกก็เซล้ม ร่างกายนี้เอามือลูบไปตรงไหน เส้นขนหลุดหมด เพราะไม่มีอาหารไปหล่อเลี้ยง ขนาดนั้นพระองค์ยังไม่ท้อเลย ประมาณว่าจะตายลงไปก็ช่าง เพราะรู้ว่าสิ่งที่ตนตั้งใจทำนั้น มีผลดีมหาศาลแค่ไหน..!?