[เถรี]

กระผม/อาตมภาพฉวยโอกาสภาวนาจนครบชุด แล้วค่อยไปรอที่หน้าประตูขึ้นเครื่อง ปรากฏว่ามีพระนิกายวัชรยานอยู่ ๖ - ๗ รูป ซึ่งน่าจะเป็นพระของประเทศภูฏานนี่เองไปเที่ยวบินเดียวกัน ครั้นได้เวลา เจ้าหน้าที่ก็เรียกขึ้นเครื่อง

เมื่อขึ้นไปถึงหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็หลับตาภาวนา อุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้าที่ซึ่งปกปกรักษาตลอดเส้นทาง รวมทั้งเจ้าที่เจ้าทางซึ่งดูแลประเทศภูฏานอยู่ด้วย ไม่ทราบว่าเวลาเลยไปเท่าไร ลืมตาขึ้นมาอยู่กลางฟ้าไปแล้ว..! จากเวลาขึ้นเครื่องตี ๕ ตอนนี้ขาดอีก ๔ นาทีจะ ๖ โมงเช้า..!

อีกสักครู่หนึ่งเจ้าหน้าที่ก็มาแจกอาหารเช้า ซึ่งมีผัดหมี่กับไข่เจียวให้เลือก กระผม/อาตมภาพจึงเลือกเอาไข่เจียวมา โดยมีข้าวโพดทอดมา ๒ แผ่น พร้อมกับไส้กรอก แล้วก็ถั่วในลักษณะเหมือนกับแกงดาล พร้อมกับครัวซองต์ ๑ ชิ้น ส่วนโยเกิร์ตนั้นกระผม/อาตมภาพฉันไม่เป็นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จึงต้องสละสิทธิ์ไป

ครั้นฉันเสร็จแล้วดูนาฬิกา คิดว่ามีเวลาอีกประมาณชั่วโมงครึ่ง เนื่องเพราะว่ายังจะไม่ทัน ๗ โมงเช้าของเราดี ซึ่งถ้าหากว่าเวลาไปถึงสนามบินนานาชาติพาโรก็คือเวลา ๐๗.๑๕ น.ของทางภูฏาน ซึ่งจะตรงกับเวลา ๐๘.๑๕ น.ของบ้านเรา

กระผม/อาตมภาพจึงไปเข้าห้องน้ำก่อน แต่ปรากฏว่าคนที่เข้าก่อนนั้นใช้เวลานานมาก จึงต้องนั่งรอจนแทบจะลืมโลกไปเลย ครั้นเข้าห้องน้ำออกมาได้ไม่นาน เครื่องก็ลดระดับลง ทำเอากระผม/อาตมภาพ "เหวอ" ไปทีเดียว ปรากฏว่านาฬิกาในโทรศัพท์เปลี่ยนไปใช้เวลาของภูฏานไปตอนไหนก็ไม่รู้ ?

การบินลงค่อนข้างหวาดเสียวมาก เพราะว่าภูเขาห่างจากปีกเครื่องบินนิดเดียว..! เมื่อลงสู่สนามบินโดยปลอดภัย จึงมีเสียงผู้โดยสารปรบมือให้กัปตันเกรียวกราวไปหมด กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่คิดด้วยความภูมิใจว่า สนามบินที่อันตรายระดับต้น ๆ ของโลกนี่แหละ ที่พระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าสุทิดา พัชรสุธาพิมลลักษณ พระบรมราชินี ของพวกเรา ได้นำเครื่องลงด้วยพระองค์เองมาแล้ว..!