[เถรี]

ในเมื่อช่วงนั้นไม่ได้ไป มาช่วงนี้ทางเอ็นซีทัวร์ของคุณนวลจันทร์ เพียรธรรม จัดโปรแกรมไปในช่วงที่กระผม/อาตมภาพสามารถปลีกตัวไปได้พอดี จึงขออาศัยพ่วงไปด้วย พูดง่าย ๆ ว่าจะไปไหนได้แต่รอแปะไปกับคนอื่น ทำท่าเหมือนกับเป็นกาฝาก ในส่วนที่เป็นกาฝากจริง ๆ ก็คือไม่จ่ายค่าทัวร์เอง ถ้าไม่มีคนจ่ายให้ก็ไม่ไปไหนกับใคร..!

เพียงแต่ว่าระยะนี้ พอขึ้นมาเป็นที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ก็อยู่ในลักษณะคนตกงาน เพราะว่าถ้าเขาไม่ปรึกษาก็ไม่มีอะไรให้ทำ..! ประกอบกับมีคนจ่ายค่าทัวร์ให้ ก็เลยค่อนข้างที่จะออกต่างประเทศบ่อยหน่อย ประมาณ ๓ - ๔ เดือนข้างหน้านี้ แทบจะออกกันทุกเดือน บางงานไม่ไปก็โดนพรรคพวกเพื่อนฝูงบีบคอให้ไปด้วย เหตุที่ไม่ไปเพราะว่าบางสถานที่เคยไปมาแล้ว แต่คนที่ไม่เคยไปอยากจะให้ไปด้วย เขาก็ต้องจ่ายสตางค์ให้..!

เรื่องของการเดินทาง ถ้าหากว่าใครเรียนหนังสือรุ่นเก่า ๆ ก็ต้องดูใน "นิทานเวตาล" ที่บรรดาหนุ่ม ๆ เขามาแสดงทัศนคติของตนเอง เพื่อที่เอาชนะใจผู้หญิง จะได้แต่งงานด้วย ซึ่งเขาแต่งไว้เป็นโคลงเป็นกลอนไพเราะมาก แต่ถ้าหากว่าอ่านไม่เป็น ก็อาจจะออกมาไร้อรรถรสได้เช่นกัน อย่างที่เขากล่าวเอาไว้ว่า "จงจรเที่ยว เทียวบทไป พงพนไพร ไศละลำเนา ดั้นบถเดิน เพลินจิตเรา แบ่งทุกขเบา เชาวนไวฯ"

เพราะว่าสภาพจิตของคนเรามักจะเสพเสวยสิ่งต่าง ๆ อยู่เป็นปกติ ถ้าหากว่าคุ้นชินกับสถานที่ใดที่หนึ่งก็มักจะเซื่องซึม เพราะว่าไม่มีอะไรแปลกใหม่ ดังนั้น..การที่พระของเราออกธุดงค์นั้น ส่วนหนึ่งก็คือเพื่อที่จะอาศัยสถานที่ใหม่ ๆ ขัดเกลาสภาพจิตของตนเอง เนื่องเพราะว่าเวลาอยู่ในสถานที่ใหม่ ความหวาดระแวงเกรงอันตรายจะเกิด สภาพจิตของเราจะตื่นโดยอัตโนมัติ บางคนบอกว่า "ผิดที่ นอนไม่หลับ" แต่ความจริงก็คือจิตของเราตื่น เพราะเกรงว่าจะมีอันตราย แต่พอเคยชินไปไม่กี่วัน ก็ "นอนหลับไม่รู้ นอนคู้ไม่เห็น" อีก..!

ดังนั้น..ในช่วงแรกถ้ากำลังใจของเราห่วยแตก ใช้อะไรไม่ได้เลย เอาแต่กินกับนอน ถ้าได้เปลี่ยนสถานที่บ้างก็จะเป็นการดี แต่ว่าหลายต่อหลายท่านในปัจจุบันก็ทำเอาการธุดงค์นั้น กลายเป็นรอยด่างในหมู่สงฆ์ไปแล้ว อย่างเช่นว่าส่วนหนึ่งออกธุดงค์เพราะว่าอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ ประมาณว่า ถ้าไม่มีข้อแม้เยอะ ก็คิดว่าตนเองดีกว่าที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นเขา..!