[เถรี]

แล้วในขณะเดียวกัน ตัวกระผม/อาตมภาพเองก็นัดพบท่านอาจารย์อาทิตย์ละครั้ง จนกระทั่งถึงวันสอบวิทยานิพนธ์ ปรากฏว่าอาจารย์ท่านแรก ก็คือท่านอาจารย์ ดร.สุรชัย พรหมพันธุ์ ท่านเป็นอาจารย์จากข้างนอก มาจากสภาผู้แทนราษฎร ท่านถาม ๔ คำถามแล้วปิดวิทยานิพนธ์ แจ้งประธานควบคุมการสอบว่า "ผมให้ผ่านโดยไม่มีข้อแม้..!" ท่านประธานถามว่า "ทำไมท่านอาจารย์ถึงให้ผ่านโดยไม่มีข้อแม้ ?" ท่านอาจารย์ ดร. สุรชัยบอกว่า "วิทยานิพนธ์ ๔๐๐ กว่าหน้า ลูกศิษย์ผมสามารถบอกได้ว่าสิ่งที่ผมถามอยู่หน้าไหน ? ผมยอมให้ผ่านโดยไม่มีข้อแม้เลยครับ..!"

แม้กระทั่ง "ท่านอาจารย์ใหญ่" ของพวกเราก็คือ รศ.ดร.สุรพล สุยะพรหม ซึ่งตอนนั้นท่านยังเป็น ดร.สุรพลเท่านั้น ท่านเองนั่งไม่มีคำถาม เมื่อประธานถามว่า "ท่านอาจารย์สุรพล ปกติเห็นถามอยู่ทุกครั้ง ทำไมวันนี้ไม่ถามอะไรเลย ?" ท่านอาจารย์สุรพลตอบว่า "ผมถามมาทุกอาทิตย์จนหมดคำถามแล้วครับ..!"

เมื่ออาจารย์ทุกท่านมีความเห็นร่วมกันว่าให้ออกไปรอนอกห้อง เพื่อที่ว่าอาจารย์จะได้ปรึกษากันว่าจะให้ผ่านหรือไม่ผ่านอย่างไร ? จนกระทั่งเรียกกลับมาข้างในแล้ว กระผม/อาตมภาพจึงเห็นว่า ตนเองเปิดเครื่องบันทึกเสียงทิ้งเอาไว้ เผื่อว่าจดรายละเอียดที่ท่านให้แก้ไขวิทยานิพนธ์ไม่ครบ จะได้เปิดเครื่องบันทึกเสียงทบทวน เมื่อปิดเครื่องแล้ว ปรากฏว่าเครื่องระบุว่าใช้เวลาไป ๒๒ นาทีเท่านั้น ขณะที่เพื่อนฝูงท่านอื่นโดนคนละ ๓ ชั่วโมงบ้าง ๓ ชั่วโมงครึ่งบ้าง..!