[เถรี]

คราวนี้มีลูกชายกำนันกับลูกชายเถ้าแก่โรงสีบวชพรรษาเดียวกัน ด้วยความที่พ่อรวยบ้าง พ่อมีอิทธิพลบ้าง ก็ไปหาของที่สมัยนั้นหายากมาก ก็คือเครื่องเล่นแผ่นเสียง สมัยนั้นเป็นแผ่นครั่ง ถ้าวางไม่ดี เก็บไม่ดี แผ่นงอเพราะความร้อนเมื่อไรก็เป็นอันว่าเจ๊ง..ฟังต่อไม่ได้..!

ปรากฏว่าสองสหายคู่หู ได้เครื่องเล่นแผ่นเสียงมาก็แอบเปิดฟังกันในกุฏิ ฟังไปฟังมา มีเสียงเคาะประตู คิดว่าเพื่อนพระจะมาร่วมฟังด้วย เปิดประตูออกไป เจอหลวงพ่ออินทร์ ถือ "อีด้วน" ยืนอยู่ คำว่า "อีด้วน" ก็คือหางปลากระเบนอันนั้นแหละ เพราะว่าเป็นหางที่ค่อนข้างสั้นก็เลยเรียกว่า "อีด้วน" หลวงพ่ออินทร์ท่านตีกระจาย ไม่สนใจว่าพ่อมึงจะรวย หรือพ่อมึงจะใหญ่ ตีไปก็ด่าไป ประมาณว่า "ถ้าเรื่องแค่นี้ มึงยังทนอยู่กันไม่ได้ แล้วจะบวชมาทำไม ?" สองสหายไม่มีทางไป เพราะว่าหลวงพ่อท่านยืนขวางประตูกุฏิ จนต้องกระโดดหน้าต่างหนี..!

สมัยนี้ครูบาอาจารย์แบบนั้นหายากแล้ว ขนาดวัดท่าขนุนของเราประกาศชัดเจนว่า "สามเณรมาบวช ถ้าทำผิดโดนตีแน่นอน" ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนที่ผ่านหลักสูตรแล้วเรามีทุนการศึกษาให้ เชื่อว่าคงไม่มีใครเอาลูกมาบวช เพราะว่าโดนตีจริง ๆ ทุกปี..!

สมัยนั้นเขาเรียกว่า "อาญาวัด" เพราะว่าสมภารเจ้าวัดมีอำนาจในการจัดการในขอบเขตของตนเอง หลวงปู่หลวงพ่อบางท่านอายุยืนมาก ตีมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นพ่อ ไปยันรุ่นลูก..! แล้วไม่ต้องเสียเวลาไปฟ้อง ฟ้องเมื่อไรโดนพ่อแม่ซ้ำทันที..! เพราะมั่นใจว่า "ถ้าเอ็งไม่ทำผิด เอ็งไม่โดนตีหรอก" สมัยนี้ถ้าไปแตะลูกท่านหลานเธอเข้า เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง..!