[เถรี]

โดยปกติค่านิยมทั่ว ๆ ไปก็คือ ถ้าอยู่ต่อหน้าศพ เราจะขึ้นเต็มบทตั้งแต่ "อะทาสิ เม อะกาสิ เม ญาติมิตตา สะขา จะ เมฯ" แต่ถ้าหากว่าเป็นงานทำบุญอัฐิ หรือว่าเจ้าภาพนำมาแต่รูปผู้ตาย เราก็จะขึ้นตรง "อะยัญจะ โข ทักขิณา ทินนาฯ" เป็นต้นไป ด้วยความที่กระผม/อาตมภาพไม่ทราบว่าวันนี้มีเจ้าภาพ ก็เลยขึ้นบท "สัพพะโรคะ วินิมุตโตฯ" ว่าจบไปเลย

ยังดีที่หลวงพ่อเจ้าคุณอนันต์ท่านเมตตาบอกไว้ จึงทำให้คิดว่าเราจะต้องออกงานจนกว่าจะรู้ว่า แต่ละงานเขาใช้บทสวดอะไร ? บทให้พรอย่างไร ? มีพิธีกรรมพิธีการอย่างไรบ้าง ? จึงกลายเป็น "มือปืนรับจ้าง" ก็คืออยู่ในลักษณะที่ว่า ถึงไม่ใช่คิวนิมนต์ของตนเอง แต่พระพี่พระน้องท่านใดให้ไปแทนก็ไปทันที ไม่ได้ไปเพราะหวังปัจจัยไทยธรรม แต่ไปเพื่อศึกษาว่าแต่ละงานนั้นใช้บทสวดอะไรบ้าง ? ไม่ว่าจะเป็นงานบวช งานแต่ง งานศพ เหล่านี้เป็นต้น จนกระทั่ง ๒ พรรษาผ่านไป มั่นใจว่าตนเองรู้ครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ก็เริ่ม "โบ้ย" ภาระให้กับรุ่นน้องที่มีใจทางนี้ไปแทนบ้าง

เมื่อมีการศึกษาขั้นตอนต่าง ๆ ไม่ว่าจะงานหลวง งานราษฎร์ จนกระทั่งมั่นใจตัวเอง ก็สามารถที่จะให้คำแนะนำ ตลอดจนกระทั่งกระทำได้ถูกต้อง เพียงแต่ว่าท่านที่มีประสบการณ์น้อย ก็อาจจะมีความผิดพลาดได้ เพียงแต่ว่าความผิดพลาดในลักษณะนี้ พระเรามักจะรู้กันเอง ญาติโยมไม่รู้ เพราะว่าฟังออกน้อยมาก มักจะฟังขลัง ๆ ไปว่าเป็นการให้พรภาษาบาลีเท่านั้น..!

เมื่อรับปัจจัยไทยธรรมต่าง ๆ และให้พรเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็นำพระภิกษุทั้งของวัดตนเองและวัดอื่นร่วมกันบิณฑบาต เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่ในหลวงรัชกาลที่ ๙ เสร็จจากการบิณฑบาตแล้ว ยังต้องกลับมาเพื่อที่จะนำผู้ปฏิบัติธรรมรุ่นที่ ๗/๒๕๖๘ ได้ปฏิบัติธรรมในช่วงสาย เป็นช่วงสุดท้าย ก่อนที่จะปิดโครงการ

ครั้นเมื่อปิดโครงการแล้วก็ยังต้องเตรียมการ ในการทอดผ้าป่าเพื่อสมทบกองทุนเล่าเรียนหลวงสำหรับพระสงฆ์ไทย ซึ่งเป็นกองทุนที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๙ ทรงตั้งขึ้น แล้วเงินต้นก็น่าจะหมดไปนานแล้ว ได้แต่อาศัยบรรดาวัดวาต่าง ๆ ที่พอมีกำลัง จัดทอดผ้าป่าแล้วส่งเงินเข้าไปสู่กองทุนแบบนี้ทุกปี จึงพอที่จะยืนหยัดลากถูมาจนถึงปัจจุบันนี้ได้..!