[เถรี]

ส่วนในเรื่องไม่ตายด้วยสัตว์มีพิษ อาตมภาพเจอด้วยตนเอง เพราะว่าตอนนั้นอยู่ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมเกาะพระฤๅษี เลี้ยงไก่ป่าไว้ ๒๐๐ - ๓๐๐ ตัว กลางคืนงูกะปะมาจะกินลูกไก่ อาตมภาพได้ยินเสียงแม่ไก่ร้องก็เลยไปจับงูใส่กรงดักหนูเอาไว้ พรุ่งนี้จะได้เอาไปปล่อย เจ้างูก็ยังไม่ทันจะได้กินลูกไก่ โดนจับขังไปแล้ว น่าจะหิวไส้กิ่วอยู่ทั้งคืน

พอประมาณ ๗ - ๘ โมงเช้า อาตมภาพไปล้วงออกจากกรงเพื่อเอาไปปล่อย จับมือขวามันก็ดิ้นหลุด ต้องใช้มือซ้าย จับมือซ้ายมันก็ดิ้นหลุด ต้องใช้มือขวา ดิ้นไปดิ้นมา พอมือซ้ายจับอีกที เจ้างูโมโหเต็มที่ก็ฉกเลย..! ปรากฏว่ากัดติดชีพจรมือซ้ายห้อยต่องแต่งอยู่ ทำอย่างไรมันก็ไม่ยอมอ้าปาก ก็เลยต้องบีบปากให้คลายเขี้ยว แล้วให้คนอื่นเอาไปใส่กรงไปปล่อยแทน..!

ส่วนอาตมภาพเองก็เอาน้ำล้างแผล หยอดยา แล้วก็ปิดด้วยพลาสเตอร์ ไปนอนภาวนา "นิพพานัง สุขัง" เหตุที่ไม่ไปหาหมอก็เพราะมั่นใจว่ายันต์เกราะเพชรคุ้มได้อย่างหนึ่ง ถ้าหากว่ายันต์เกราะเพชรไม่คุ้ม ก็คือสลายตัวไปแล้ว ก็แปลว่าถ้าเราไม่เผลอไปขโมยก็คงกินเหล้า ก็สมน้ำหน้ามัน สมควรที่จะตาย..! ปรากฏว่าภาวนาเพลิน หลับไปตื่นหนึ่ง ทุกอย่างเป็นปกติเหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่ลูกศิษย์เป็นห่วงแทบตาย..!

ส่วนในเรื่องของการป้องกันไสยศาสตร์นั้นมีเรื่องเล่ามากจนเวลาไม่น่าจะพอ แต่ขอให้ทุกคนมั่นใจว่า ถ้าใครทำไสยศาสตร์ใส่เรา แล้วเรายังรักษายันต์เกราะเพชรได้ ก็นอนให้มันทำไปเลย ดูสิว่ามันจะเหนื่อยไหม ?! เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วจะโดนสะท้อนกลับ แล้วคนทำเดือดร้อนเองทุกครั้งไป..!