[เถรี]

ถ้าหากว่าสูงขึ้นมาอีกระดับหนึ่งก็คือ เราเป็นผู้ที่รักษาศีลครบถ้วนสมบูรณ์ ถ้าหากว่าทุกคนในชุมชนนั้นมีศีลสมบูรณ์ ทิฏฐธัมมิกัตถประโยชน์ คือประโยชน์ในปัจจุบันนั้น ก็จะเป็นวงสังคมที่มีแต่ความสงบสุข ไม่มีการเบียดเบียนซึ่งกันและกัน ไม่มีการดื่มสุราหรือติดยาเสพติด เป็นต้น

ถ้าหากว่ามีการเจริญสมาธิภาวนา จนกระทั่งเป็นอัปปนาสมาธิ ประโยชน์สุขในปัจจุบันก็คือ สงบระงับจากกิเลส ทำให้มีปัญญามองเห็นว่าสิ่งใดดี สิ่งใดไม่ดี แล้วก็เลือกกระทำในสิ่งที่ดี เว้นในสิ่งที่ไม่ดี ก็จะทำให้หลักธรรมของเราเจริญงอกงาม ขณะที่กิเลสไม่มีช่องทางทำอันตรายอะไรเราได้ หรือถ้าสามารถใช้ปัญญาพิจารณาจนรู้แจ้งแทงตลอด ปล่อยวางจากการยึดมั่นถือมั่นทั้งปวง เราก็จะหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน

ก็แปลว่าทิฏฐธัมมิกัตถประโยชน์ ประโยชน์สุขในปัจจุบันของเรา ก็สามารถที่จะก้าวไปถึงปรมัตถประโยชน์ คือ ประโยชน์สูงสุดได้ เพราะว่าในปัจจุบัน ถ้าเข้าไปถึงก็จะเป็นผู้ที่มีความสุขที่สุด เนื่องเพราะว่า รัก โลภ โกรธ หลง ไม่สามารถที่จะสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้กับท่านเหล่านั้นได้อีก

จึงเป็นเรื่องที่พระภิกษุสามเณร ตลอดจนกระทั่งญาติโยมทั้งหลาย ศึกษาในเรื่องของธรรมะแล้ว อย่าได้มองตื้น ๆ แค่ที่กรรมการเขาเฉลยข้อสอบ เพราะว่าสิ่งที่เขาเฉลยมานั้นไม่หมด เราตอบตามเขา อาจจะถูกต้องตามตำราสนามหลวง แต่ว่าในส่วนที่ถูกต้องแท้จริงตามหลักธรรมของพระพุทธเจ้านั้นยังไปไม่ถึง ถ้าท่านทั้งหลายไปยึดมั่นถือมั่นว่าตามนั้น อาจจะกลายเป็นมิจฉาทิฏฐิโดยไม่รู้ตัว อย่างแย่ที่สุดก็คือหาความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมไม่ได้ เพราะไปคิดว่าหลักธรรมของพระพุทธเจ้ามีแค่นี้เอง..!

ดังนั้น..ในสมัยที่กระผม/อาตมภาพศึกษาตำรา ก็เพราะพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านแนะนำว่าให้ไปเรียนเอาไว้หน่อย เพราะว่านักปริยัติคือผู้ที่ติดตำรา มักจะมองว่านักปฏิบัตินั้นโง่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ท่านใช้คำว่า "แกไปเรียนเอาไว้หน่อย ให้เขารู้ว่าแกเก่งกว่า..!"

กระผม/อาตมภาพจึงต้องไปถามบรรดารุ่นพี่ว่าเขาเรียนอะไรกันบ้าง ? เพราะว่าวัดท่าซุงไม่ได้เปิดสำนักเรียน ใครจะเรียน ใครจะสอบ ต้องขวนขวายด้วยตนเอง ไปค้นหาตำราเอามาอ่าน ไปขอลงชื่อสอบร่วมกับทางคณะจังหวัด แล้วถึงเวลาก็ตะเกียกตะกายไปสอบเอง..!