[เถรี]

๑๐๐ วันของโลกมนุษย์เท่ากับไม่ถึงชั่วโมงที่ตำหนักพระยายม บางทีญาติตัวเองยังไม่ได้รับการตัดสินเลย ถ้า ๕๐ วันเท่ากับไม่กี่นาทีของตำหนักพระยายม บางทีก็ยังเข้าแถวรออยู่ท้าย ๆ โน่น..!

ดังนั้น..บุคคลที่ท่านรู้เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ จึงกำหนดเป็นประเพณีมาให้กับพวกเรา ทำให้บรรดาญาติพี่น้องต่าง ๆ มีโอกาสที่จะได้รับผลบุญเต็ม ๆ เพราะว่าส่วนใหญ่ทำก็จะออกชื่อออกนามสกุลไปเลย เป็นสิทธิของเขาโดยตรง คนอื่นแย่งชิงไม่ได้ เรื่องพวกนี้เราฟังแล้วก็พยายามที่จะค้นหาด้วย ว่าอะไรเป็นความเชื่อ อะไรเป็นความจริง

ดังนั้น..ขอทบทวนอีกครั้งหนึ่งว่า แรม ๑๕ ค่ำเดือน ๑๐ ไม่ใช่วันพระยายมราชปล่อยผี แต่ว่าการปล่อยผีทุกวันพระ เป็นของนายป่าช้า ที่ให้บริวารตนเองไปดูว่ามีญาติของตนทำบุญแล้วอุทิศให้หรือเปล่า

พระยายมราชจะปล่อยปีปีละ ๔ ครั้งเท่านั้น ก็คือ วันมาฆบูชา วันวิสาขบูชา วันเข้าพรรษา และวันออกพรรษา

บุคคลที่จะอนุโมทนาบุญได้ นอกจากบรรดาท่านที่ตายแล้ว ยังไม่มีภพภูมิที่แน่นอน ซึ่งเรียกว่าสัมภเวสี กับบรรดาเปรตที่กรรมเบาบางแล้ว เรียกว่าปรทัตตูปชีวีเปรต และพวกอสุรกายทั้งหลาย กับบรรดาท่านที่อยู่ในสุคติภูมิ

แม้แต่มนุษย์เราก็อนุโมทนาบุญได้ โดยเฉพาะช่วงเช้ามืด หลังจากพวกเราทำวัตร อุทิศส่วนกุศลกันเสร็จสรรพแล้ว ก็ตั้งใจไว้ด้วยว่าใครทำคุณงามความดีในทาน ในศีล ในภาวนา ตลอดวันหนึ่งคืนหนึ่งที่ผ่านมานี้ เราขออนุโมทนาด้วย ก็เท่ากับว่านอกจากเราจะให้บุญคนอื่นแล้ว เรายังยินดีในบุญของคนอื่นด้วย

แต่การอนุโมทนาบุญคนอื่นมีจุดอ่อนอยู่เล็กน้อย ก็คือว่าบุญนั้นต้องส่งผลแก่ผู้ทำเองก่อน เราถึงจะมีโอกาสได้รับ ถ้ายังไม่ส่งผล เราก็แหงนคอรอคอยไปก่อน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๒ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)