[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๑๘ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ อีก ๙ วันโดยประมาณก็จะถึงงานใหญ่ของวัดท่าขนุน ก็คืองานบวงสรวงไหว้ครู และเป่ายันต์เกราะเพชร ท่านใดที่ตั้งใจจะรับยันต์เกราะเพชร เพื่อความแน่นอนก็ให้ทรงอารมณ์ภาวนา อิติปิ โสฯ ๓ ห้องเอาไว้แต่เนิ่น ๆ พูดง่าย ๆ ว่าเตรียมพร้อมในการรับยันต์

เนื่องเพราะว่ายันต์เกราะเพชรนั้นมีอานุภาพพิเศษอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ผู้ที่รับไปจะไม่ตายโหง ก็แปลว่าแทบจะประกันชีวิตให้ไปในตัวเลย ความจริงอยากให้พี่น้องทหารตำรวจที่อยู่ชายแดนมาเข้าพิธีให้หมด หรือไม่ก็ถ้ารู้เวลาแล้วตั้งใจรับที่ชายแดนก็ได้ กระผม/อาตมภาพจะตั้งใจขอบารมีพระท่านสงเคราะห์ให้เป็นพิเศษ

ในเรื่องพวกนี้ ถ้าอยากรู้ต้องถามพี่ณพ (พันตำรวจเอกอรรณพ กอวัฒนา) ตอนช่วงที่ท่านยังเป็นร้อยตำรวจตรี ร้อยตำรวจโท ท่านสังกัดตำรวจตระเวนชายแดน มาตอนหลังถึงได้ย้ายเข้าส่วนกลาง ตำแหน่งสุดท้ายน่าจะเป็นผู้บังคับการกองตรวจคนเข้าเมือง

ทหารตำรวจของเราที่ออกรบ ถ้าหากว่าบาดเจ็บ ทางราชการจะมีรางวัลให้ ในส่วนที่เป็นเงินเดือนเรียกว่า พ.ส.ร. ก็คือ เงินเพิ่มพิเศษจากการสู้รบ อีกส่วนหนึ่งก็จะเป็นพวกเหรียญกล้าหาญ ก็คือ เหรียญผ่านศึก เหรียญชายแดน เหรียญชัยสมรภูมิ เหล่านั้นเป็นต้น ซึ่งถ้าได้ผ่านศึกชั้น ๑ ก็จะครอบคลุมสวัสดิการรักษาพยาบาลทั้งของตนเอง พ่อ แม่ ลูก เมีย

คราวนี้ "พี่ณพ" ไม่ได้ต้องการถึงขนาดชั้น ๑ แต่ต้องการ พ.ส.ร. ดังนั้น..ถึงเวลาแล้ว "พี่ณพ" ก็ต้องขอบารมีพระช่วยเปิดให้เจ็บตัวหน่อย..! ไม่อย่างนั้นแล้วทำอย่างไรก็ยิงไม่ถูก เรื่องนี้กระผม/อาตมภาพยืนยัน เพราะว่าตนเองก็เหมือนกัน โดยเฉพาะหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านสั่งเอาไว้ว่า"เสียงปืนด้านไหนหนาแน่นที่สุด ให้ฝ่าออกไปด้านนั้น..!" พูดง่าย ๆ ก็คือ กำลังใจของเราห้ามกลัวเด็ดขาด..!

กระผม/อาตมภาพอยู่ชายแดนทั้งหมดปีกว่า ปะทะใหญ่ ๆ เล็ก ๆ ๒๖ ครั้ง ไม่เคยโดนอะไรกับใครเลย คุยอะไรกับใครก็ไม่ได้..! ส่วนที่ได้มาก็เลยกลายเป็นผ่านศึกชั้น ๓ ซึ่งใช้อะไรได้น้อยมาก อย่างเช่นว่าขึ้นรถเมล์แล้วเขาลดราคาให้ครึ่งหนึ่ง ซึ่งทหารถ้าหากว่าแต่งเครื่องแบบขึ้นรถ เขาลดให้ ๑ ใน ๓ มากกว่าเสียอีก..! เป็นพระเขาก็ลดให้ครึ่งราคา ท้ายสุดกระผม/อาตมภาพก็เลยโยนเอกสารพวกนั้นไปไว้ไหนก็ไม่รู้ ? เพราะว่าไม่มีโอกาสได้ใช้ ?

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น "พี่ณพ" ก็เลยต้องขอว่า "ขอให้โดนอาวุธของเขาบ้าง" ไม่อย่างนั้นออกรบแล้วคุยกับใครไม่ได้ กระผม/อาตมภาพยังไม่บ้าขนาดนั้น..! ท้ายที่สุดทุกวันนี้ "พี่ณพ" ก็เดินไม่ถนัด ขาเป๋ไปข้างหนึ่ง เพื่อนฝูงที่สนิทสนมกับบางทีก็เรียก "ไอ้เป๋" หน้าตาเฉย..!